evin sıcaklığı 17 derece altına düşene kadar benimle uyuma alışkanlığı yoktu. Kış geldi, kombinin açılmadığı o ilk günlerde sokulmaya başladı.
Eşek sıpası, artık alıştı. Yatıyorum. 30 - 40 saniye sonra "mrrrrrk" sesi geliyor. laps diye yastığa atlayıp yorganı açtırıyor. kolumu yastık yapıyor. bazen patilerini koluma koyuyor, bazen o da yan yatıp sırtını göğsüme yaslıyor. Bu mikro kaşık durumu beni benden alıyor. çünkü işaret parmağımı kalbinin üzerine götürüp nabzını hissedebiliyorum. Uyuyana kadar mırıldıyor, sonra mırıltı susuyor. Minik burnun nefes alışı, elimin altında pamuktan göbüş, parmağımın ucunda nabız. Ah be evlat. vicdansız evlat. evladın kedi hali.
ilk başlarda uyuyamıyordum. Anın güzelliğini yaşama isteği, uyursam ezerim korkusu iç içe karışık. Uyanırsa kaçar gider korkusu.
Artık ikimiz de alıştık. keduşun uykuya dalması üç - dört dakika kadar. Sabah alarmı çalana kadar uyuyoruz. Soldan sağa dönmem problem oluyordu, ona da alıştık. Kolum yorulunca uyanıyorum, o da uyanıp yastığın üstüne çıkıyor. Dönüyorum. Yorganın üzerinden pıtı pıtı yürüyüp (kızımın bir kere bile kafama basıp geçmişliği yok) diğer tarafa geçiyor. Yine "mırrrkk" sesi, yerleşme ve tekrar uykuya dalış. Bazen uykusu ağır oluyor, yastığa değil de yorganın içine çekiliyor. sarılıp kediyle birlikte dönüyorum diğer tarafa.
Sabah telefonun alarmına birlikte uyanıyoruz. Son iki haftadır dikkatimi çekiyor, alarm çalınca onun patisi de alarm susturmak için telefona uzanıyor.
Bazı nedenlerden dolayı bir süredir hafta içi kendi evimde kalamıyorum. 2-3 günde bir uğrayıp, gece kızımla uyuyup hasret gideriyorum. Ne özlüyorum o minik, masum suratı . ah be evladım. pamuk şekerim benim.