o ne güzel bir uğraştır, ne güzel bir rahatlama yöntemidir. herkese öneririm. harika bir hobi. ama ben hiç yapamadım. keşke başarabilsem.
benimkilere bir isim vermek gerekirse iki yıllık diyebiliriz. o da zorlarsak. iki yıllık deyince de sınıf tekrarı gibi oldu. pehey. gençler ne bilsin. biz sınıfta falan kalıyorduk gençler. şimdi ehonomi gibi eğitim de muhteşem olduğundan kimse sınıfta kalmıyor, okuldan atılmıyor. her neyse; konumuz günlük tutmak.
şimdi her gün olan olayları detay detay kanaviçe işler gibi yazmak gerekmez ama genel olarak yazılırsa, "ulan koca yıl ne yaptım ben yaa, zaman ne biçim hızlı geçti" demekten kurtulabiliriz. defterimize bakarız, ne güzel bir sürü şey yapmışım deriz.
ama bir yandan da hayatı 3-5 satıra sığdırınca, "bu ne biçim hayat, hiçbir şey yaşamamışım, off" diye bozulabiliriz.
bir de tabii şu dönemde, "markete gittim, peynir bilmem kaç lira olmuş amq bu ne? çocuğa ayakkabı almak gerek, bu ay bittik" diye düşünerek yaşadığımızdan pek de yazılacak, tarihe not düşülecek bir hayat var gibi gelmiyor bana.