camış demişken aklıma geldi. Size camış boku gibi nasıl yere yığıldığı mı anlattım mı?
Bazen basketbol, bazen futbol, arada Beykoz açıklarında yüzmeyi de eklersek spor geçmişim sadece bu kadar. Tabi şimdi doğa sporları ve fitness yapınca o zamana göre daha aktifim. Neyse, heves ettim bir hayalim vardı. Bu hayali gerçekleştirmek için en uygun yol o şehirde o üniversitede besyo okumaktı. Yazılı sınava girdim çıktım o okuldaki mülakat için yeterli puanı aldım. Okula gittim başvuru yaptım mülakat tarihini beklemeye başladım. Dedim boş beklemek olmaz bari antrenman yapayım. Gittim bir basketbol topu aldım, indim sahaya deli gibi koşuyorum. Branşı da basketbol seçeceğim ya hani, altyapıyı sağlam oturtayım dedim.
İnternetten okulun mülakat videolarına bakıyorum, forumları okuyup taktik alıyorum falan. Okuldan bir bildiri geldi, spor kompleksi sınava birkaç gün önceden açılacakmış isteyen gelip deneme yapabilirmiş falan. Dedim ulan gelirim tabi atladım otobüse hooop oradayım. Baktım her şey iyi, ee yapıyorum da bu işi kondisyon iyi duruyor. Biraz takıldıktan sonra içeri birileri gelmeye başladı, o bahsettiğim besyo kursiyerleri. Roma'da arenaya çıkan gladyatör edasıyla geliyor hepsi, arkadan sloganlar falan atılıyor. Ben arkama baktım götümden başka kimse yok yanımda. Ufak bir tırstım ama çaktırmadım, bunlar atlıyor zıplıyor. Forumda da okumuştum zaten besyo kursları gittikleri okulda psikolojik baskı yapmak için böyle davranıyorlarmış.
Süre bitti tekrar otobüse bindim hooop İstanbul, mülakatı beklemeye devam.
Tabi o sırada aktif olarak bir iş yerinde çalışıyorum vücut yoruluyor. En son akşam vardiyam bitti 1 - 2 saat sonra otobüsüm var mülakat yarın olacak. Şort, ayakkabı derken atladım otobüse 9 saat yol. Hem hayalime gidiyorum hem geleceğime, içimde tarifsiz heyecan. Sabah oldu otogarda in okulu bul falan derken kahvaltı dahi edemedim. Bir gofret bir su ile girdim okula, sıra ile çağırmaya başladılar. Benden önce girenleri izliyorum taktik almaya çalışıyorum. Tabi o zaman girenlerin hepsi benden yaşça ufak canavar gibiler. Hepsi formalı çakı gibi giyinmiş, arkadaşları destekliyor, hocaları veriyor gazı. Başlarım onların gazına diyorum ben hayalim için geldim lan buraya o gazsa bu da benzin, içim çift silindir harley gibi tork yapıyor.
Sıra bana geliyor, haydi diyorum bismillah.
Hoca düdüğü çalacak, ben başlama çizgisinden adım attığım an hareket sensörü benimle beraber süreyi başlatacak. Yanılmıyorsam 7 ile 10 istasyon vardı geçmem gereken, son istasyondan geçtiğim an sensör duracak.
Hoca düdüğü çaldı ben başladım Viyana kapılarına koşan Osmanlı ordusu gibi koşmaya. Bir, iki, üç derken tüm istasyonları başarılı şekilde geçtim. Sondan bir önceki istasyon olan basketbol topunu sürüp turnike atıp oradan bitirmek için koşuya geçeceğim. Koşu dediğim de 25- 30 metre falan. Turnikeyi attım ve topu yerine bırakıp hızımı alıp güzel bir sıçrama ile koşuya başladım. Siz deyin 10 ben diyeyim 15 metre koştum koşmadım bir anda beynimin şalterleri kapandı her yer kapkaranlık oldu. Saniye bile değil yahu saliselik sanki her şey. Köye gidenler bilir, inek, at, eşek gibi hayvanlar dışkılarını yaparken o bokun yüksekten yere düşmesiyle şlaap diye bir ses gelir. Vücudum iflas ettikten sonra yere camış boku gibi yapışmamda da aynı ses geldi, şlaaaap! Düştüm, düştüğüm yerde ileride doğru sürüklendim. Hani ayaklarım boşalıp yalpalayarak düşmedim, oturduğum yere de çökmedim. Düştüğümü bile anlamadan o hızla koşarken yüz üstü 1.85 uzandım yere.
Her şey saliselik olduğu için hemen kendime geldiğimde insanların seslerini duydum. Kalk pes etme, hadi acele et, yapabilirsin gibi destekleyici sözler söylüyorlardı. O desteği duymak, görmek çok motive etmişti beni kalktım ve Viyana kapısına koşan Osmanlı ordusu gibi girdiğim koşudan 3.lig futbolcusu gibi seke seke çıktım. Kol, diz parçalanmış her yerim sızlıyordu ama Allahtan yüzüme bir şey olmamıştı. İkinci hakkımı kullanmayacaktım aslında, oradakiler ısrar edince tekrar girdim. Tabi ilk enerji ve mental kalmadığı için normal bir sürede tamamladım.