bu başlık kişiye özel bir başlıktır
-
bilmiyorum hep mi buna maruz kaldım, ondan mı böyle oldum. çoğu zaman hissedemediğimi düşündüm. bir beceri olarak... bunu yapamıyorum, böyle bir fonksiyonum yok diye düşünmeye başlamıştım.
ağlarken çok güçlü göründüğüm için mi inanmamıştır bana? o inanmadığı için mi ben de inanmadım kırıldığıma? onlar görmezden geldiği için mi ben de görmezden geldim öfkemi? onlar anlamadığı için mi bıraktım nasıl, ne kadar, neden sevdiğimi anlatmayı?
yoksa cidden hissedemedim mi? hissetmek benim için uygun zamanda uygun rolü yapabilmek demek mi? nasıl olsa gerçekçi hayaller kurabiliyorum. gerçeği de sanki hayalmiş gibi özümseyerek kurabilmemden mi kaynaklandı bu kadar gerçekçi oynayabilmem?
artık oyun yok. hiçbir şey göremezseniz gözlerimde, artık hislerimin misyonerliğini yapmaktan vazgeçtiğim içindir.
küçük bir çocukken ne kadar hayat dolu olduğumu hatırlıyorum. koskocaman gözlerle dünyaya baktığımı göz kapaklarımı zorlayana kadar açtığım için hatırlıyorum. şiirler yazıyordum, resimler çiziyordum. bunlar benim hediyelerimdi.
çok da değer verdiler. ben gönlümden kopanı verdim. onlar bir poşete koyup sakladılar. böylece eskimeyecekti gönlümden kopanlar. ama görülmeyecekti de gönlümden kopanlar.
bunu hiç anlamadım ama kimsenin niyetini sorgulamazdım ya da sorgulamamı görmezden gelerek iki kişi halinde yaşadım.
bu iki kişi birbirinden haberi yok gibi davrandılar ben bile onların yabancı olduğunu sandım. bir bedenin içinde iki kişi nasıl yabancı kalabilir? üst üste duran iki şey nasıl bu kadar uzak kalabilir? bu kadar yakınken fısıltıyı bile duyardın, nasıl oldu da ben beni hiç duymamış gibi davrandım.
kararsız biri miyim? hayır. iki farklı karara sahip biriyim. hadi haksızlık etmeyelim, bir masaya oturup uzlaşmışlıkları da olmadı değil hiç. çok ama çok nadir de olsa, beni korumak için gururlarını kırıp yaptılar bunu.
canım sen de... nereden nereye? bir türlü bağlamda kalamadın değil mi yine? görmezden gelinerek de yaşanabilir hisler. sen bunu ne kadar tercih edersin bilmem.
biliyor musunuz ben biri ile beraber şarkı söylersem ve sesimin kaybolduğunu hissedersem şarkıyı bozacak bile olsam tempomu değiştiririm, tonda bile söylemeyebilirim.
kaybolmayı kabul etmiyor bünyem. bana herkes gibi gelen her şey yabancı.
tüm insanlar ağız birliği edip garip olduğumu söylerken, farklı olduğumu hissettirirken bana verdikleri bu ismi böylesine benimseyip bu isim için çirkefleşebileceğimi hayal edebilirler miydi?
çok büyük sorumluluktur birine bir şey olduğunu söylemek.
şimdi ben herkes gibi hissedeceksem, nasıl hissedeyim? sevmek şudur diyorlarsa başka bir sevmek bulurum. kızmak şudur diyorlarsa başka bir kızmak bulurum. sanat ne için var?
beni onlar mı yaptı, ben bu olduğum için mi böyle söylediler? onlar haklı mı yoksa ben onların kendini gerçekleştiren kehaneti miyim?
daha fazla sevmek istemiyorum kendimi yoksa nefret edeceğim.
daha fazla ayrılmak istemiyorum diğerlerinden yoksa tanrı olacağım.
cennetim olacak, cehennemim de olacak ama bana yararı ya da zararı dokunmayacak. yarattığım hiçbir şeyden faydalanamayacağım.
küçük bir çocukken bir filmde ya da herhangi bir yerde şöyle bir söz duymuştum " herkes cennete gitmek ister ama kimse ölmek istemez."
duyduğum en saçma fikirlerden biriydi, 7 yaşındayken bile.
içten içe ne kadar kötü olduğunu bilir herkes kendisinin. herkes cenneti haketmediğini ve ölünce cehenneme gideceğini bilir.
ama diğer insanlar adına etkilenmiş gibi davranmıştım.
şimdi hiçbir sorunun cevabı yok.
lütfen hislerimi sorgulamayın.