bu başlık kişiye özel bir başlıktır
-
kimsenin huzurunu kaçırmak istemem, çığlık attım çünkü yardıma ihtiyacım vardı. tepemden sarkan yıldızları görebiliyordum sadece, bedenim kaskatı bir boşluktaydı. gözlerimi kapayıp açıyordum, bu her şeyi netleştirmek içindi. şimdi gözlerimi hiç açmak istemiyorum ve tek dilek hakkımla hafızamı sildim. bu yüzden ne gördüm de bu kadar korktum bilmiyorum.
gördüklerim buraya kadar ve elbet ölümlüydü hepsi. şimdi anladıklarımı yazacağım.
karanlığın içinde kederli gözleriyle fısıldayan bir adam var, şahlanan atını çağırıyor. atı uçurumun kenarında , atladığı zaman onu ışıktan bir deniz kucaklayacak.
adamın fısıltısı, benim çığlıklarımdan çok daha fazla hissettiriyor kendini . yine de kimse ona yardım etmiyor. bedenim kaskatı bir boşlukta olmasaydı ben edebilirdim. hareket etmeye çalıştığım zaman bana dokunan her atom ve o atomlara dokunan her atom da hareket ediyor. ben hareket edersem, kıyamet kopacak ve evren infilak edecek.
o fısıltılar duyduğum en kanlı notalar olmasaydı eğer ve ben kırmızıyı bu kadar sevmeseydim eğer kıyametin kopmasını bu kadar umursamayacaktım belki de.
yine ve yine, tanrıyı anladığımı sanıyorum. tanrı ata en yakın yıldızdı, bana kahkahalarla gülüyor.
tanrının gülüşü de oldukça ilham verici. kanlı notalardan çok, tok vuruşlara benziyor. hatta tok darbelere.
yine kaskatı bir boşlukta olduğum için ben titreşimlerin hepsini duyabiliyorum. başka türlüsü mümkün değil ama içimdeki deli bana kaçmam için yalvarıyor.
içimdeki deli bana bileklerimi kesmem ve kırmızıyı görmem için yalvarıyor.
eğer kırmızıyı yeterince sevseydim, kıyametin kopmasını umursamayacaktım belki de.
bulutların üstünde ağaçlar var, kökleri yeryüzüne uzanıyor. her ağacın bir kokusu var, tüm uzay boşluğunda yayılıyor.
ağaçların sesi hiç çıkmıyor ama onlar bile benim çığlığımdan daha çok hissettiriyor kendini.
çığlığımın bedelini güneşin kupkuru göz yaşları ile ödemiştim. şimdi güneş bana her gün lanet okuyor.
daha fazla çözemiyorum olayları, tüm algım bu kadar. sevgiyi nefretle kazıyan tırnaklarımı boğazıma batırıyorum. biraz kıyamet kopuyor, gökyüzü de ala bulandı. ağaçlar besleniyor, kanlar ışık denizinin üstünü örtüyor pıhtılaşıp. ışığın kendisine sırt çevirdiğini sanan at karanlığa geri dönüyor. ben ölüyorum. çünkü kimsenin huzurunu kaçırmak istemem.