Bir zamanlar benden epey büyük bir sevgilim vardı. Edebiyat dünyasının pek görünmeyen emekçileriden biri. Aradan yıllar geçti. Ben yaşlandım o benden de çok yaşlandı. Bu geçen yıllarda yılda bir kez haberdar oluyorduk genelde birbirimizden. Pandemi döneminde uzun süre hastalıklarla uğraştığını biliyorum. Sonrasında bir daha haber alamadım. Bir kaç kez iletişim kurmayı denedim ama yanıt alamadım. Ya yazacak kadar bile sağlığı iyi değil ya da... Çalıştığı yayınevlerinden bilgi almaya çalıştım oradan da bir şey öğrenemedim.
Hayat çok garip kurallarla örülmüş. Şu anki medeni durumumdan dolayı bu hissiyatımı kimseyle paylaşamıyorum. O kadar münzevi yaşayan bir insanı kendisi istemeden bulmak imkansız. İşte sorun da bu belki. Hiç öleceğimizi ya da elden ayaktan düşeceğimizi varsaymadan yaşıyoruz. Hunharca tüketiyoruz, kurallar koyuyoruz, yasaklar kırmızı çizgimiz oluyor.
İşte itiraf, Ölümü de hastalığı da onunla birlikte karşılamak isterdim. Bir bardak su uzatacak kimsesi yokken ölmüş olabileceği düşüncesi çok üzüyor beni.
