şimdi bu ilk cümleyi okuyunca, "meh" dedirtebilir, doğrudur. ama tecrübeyle sabit.
bir insan, karşısındakine paranoya seviyesinde olmamak şartıyla hep şüpheci yaklaşmalı ve sorgulamalı. kendisine de böyle yaklaşıldığında ürküp kaçmamalı, aksine her defasında sadakatini ispat etmeli. aksi taktirde, bu iki kişinin birbiriyle yarıştığı ve sonunda kimsenin kazanamadığı bir müsabakaya dönüşüyor.
ha bir de tek taraflı alttan almak kısmı var. bi ilişkide sürekli bir taraf alttan alıyorsa, onun psikolojik tahribatı gerçekten inanılmaz boyutlarda oluyor. o veya bu sebeple bunun farkına vardığında buna maruz kalan kişi, en iyi ihtimalle bir öfke patlaması kaçınılmaz. bağlılık, alışkanlık, ten uyumu, ilgiyi/sevgiyi sevme durumu gibi konsorsiyum oluşan durumlarda ise, sonuç daha da felaket gibi oluyor.
ya bir de şey var. lan "mış" gibi yapmak her zaman o kadar kötü değil olm. senin için bir şekilde zahmet edilen bir durum var ise, hoşuna gitmese de "mış" gibi yapabilirsin lan. hayatının her dakikasını yalansız, riyasız yaşıyormuş gibi, ilişkide ne bu nobranlık allahsen? o seni mutlu etmek için götünü yırtmış, ne var ağzından üç kelime çıkıverse: "teşekkürler, seni seviyorum." hakikaten bu üç kelime için yapılan her şey ama, işte...
kıymet verdiklerimiz gün geldi, kendilerini istiridye içindeki incilerden farksız zannetti. bilmezlerdi ki ömürleri yok pahasına satılana kadardı.