bir önceki girdiden dolayı aklıma geldi. ne demiş şair "yani sen elmayı seviyorsun diye elmanın da seni sevmesi şart mı?" ben de buradan yürümek istiyorum, bence sevgi en ilkel bağlamda zarar görmeyeceğimizin garantisini veriyor. bir nevi toplum sözleşmesi ( yok jj rousseau tarzı mı bilmiyorum, klavyeme böyle düştü beynimden). ittifaklarımızı sevgi belirliyor. zor anında seni seven insana koşabileceğini biliyorsun. örneğin anne ilgisini ve şefkatini almış bir çocuk annesini severken, almamış çocuk annesini sevmiyor ya da kırgın bir sevgi oluyor. bir tık daha ileri gidersek; modern, bireysel, kendimize temel ihtiyaçlar seviyesinde yettiğimiz hayatlarımızda, sorunlarımızla baş edemediğimizi düşüdüğümüz fikirlere dönüşüyor ki böyle konular dışarıdan izleyen birinin içerideki kişiden daha büyük bir uzmanlıkla olmasa bile daha büyük bir kararlılıkla yardım önerileri sunabileceği konulardır ve entelektüel sevgi birikimi ( şimdi uydurdum) başlıyor. entelektüeli neden dedim , çünkü işin içinde fikir olması benim için yeterli. Allahın köyünde yaşıyorum ve insanların en seviyeli olduğu bir kafede iki çay eşliğinde tüm günümü geçiriyorum. benim deneyimim bana bunu verdi. tam olarak da bu yüzden sevgisizlik, ittifaksızlık demek. entelektüel dediğim şekilde de olsa , ilkel olarak anlattığım şekilde de olsa. burada kısa bir başka fikir molası verip sevgili şairimize şunu diyebilirim, insan olmak sosyal faaliyetlerinde uygun konumda olmadığında kaygı hissetmektir fakat eğer bu soru bizi bir adım ileri taşımış ve almadan verdiğimiz bir boyuta getirmişse işte o elmaya tam olarak bu yüzden daha da minnettar olmalıyız. çünkü bize tanrıların özelliklerinden biri olan "cömertlik"i vermiş ve bizi insandan bir tık üstün kılmıştır. konumuza geri dönersek, ittifaksızlık kabul edilebilir değildir ve zaten herkesin eninde sonunda biriyle ittifak kurmak için nedeni olacaktır. ısrarla sevilmediğini düşünen insanların, sevgiden çok fazla şey beklediği kanaatindeyim.
