bu başlık kişiye özel bir başlıktır
-
Uzun süredir tedavisini özenle takip ettiğim bir hasta var. Durumu ilk geldiği andan itibaren kritikti. Ara ara düzeldi ara ara kötüleşti. Hasta yakını ailem yaşlarında bir çift. Biraz da hassaslar. Hiçbir asistan direkt olarak diyaloğa girmek istemiyor bu çiftle. Çekinmelerini de anlıyorum aslında arkadaşlarımın, bazen kötü haberleri vermek kolay değildir ya da karşıdakiyle empati yapamadığınızda o ruh haline bürünemediğinizde size tuhaf gelir onların tepkileri.
Bir gün dayanamadım hocamdan da rica ettim hastayı üzerime aldım. Neyse gittim yanlarına, biraz sohbetle karışık kişilik analizi yaptım. Biraz anamnezle karışık ruh hallerini anlamaya çalıştım. Derken derken öyle bir noktaya geldik ki “hayır ya üzülmek yok” dediğimde “tamam kedicim senin için kendimi tutacağım” dedi bana minnoş teyze.
Birkaç hafta önce yine bir gün kontrole geldi. Sohbet ettik. Ağlamaya başladı. Tam kızacakken “dur dur dün doğum günümdü, yeni bir yaşımda senin gibi güzel bir insanla tanışabilecek kadar şanslı olduğumdan duygulandım” dedi.
Kaldım öylece. Hiç beklemiyordum ki. Hastalarımın her birini ayrı severim. Elbette hasta yakınlarımın ruh hallerini de anlamaya çalışan biriyim ama birilerine bu kadar dokunduğumu hiç fark etmemiştim.
Hastamın durumu hala kritikti, dediğim gibi bazen iyiye gidiyor yakınları hevesleniyordu ama ben her kontrolde boşa umut aşılamaktan ziyade olabileceklerden bahsetmenin daha doğru olacağını düşünüyor ve böyle davranıyordum. Belki dışardan bakan bir çift göz için zalimlikti o durumda böyle olasılıkları konuşmak ama bence asıl zalimlik hassas bir kalbi olmayacak vaatlerle ümitlendirmek olurdu. Yapmadım. Doğru olduğuna inandığım şekilde devam ettim.
Birkaç saat önce bir telefon geldi “kedicim her şey için minnettarız ama…” diye. Tam “lütfen kendinizi üzmeyin siz elinizden geleni…” diyecekken; “ağladığıma bakma acı işte… biliyorum biz elimizden geleni yaptık, sen de her zaman en iyi şekilde yardımcı oldun bize her konuda, sen olmasan ben bu kadar sakin olamazdım şu anda, insanlığından herkese bahsediyorum, umut olsun diye benim güzel kedim” dedi.
Ulan Bu sefer de ben ağlamaya başladım. hissettirmeden…
Bazen elinizden bir şey gelmiyor gibi görünür ama bir şekilde birilerine yardımınız dokunur en kötü zamanda bile. Bu aile bana meslek hayatımda ilk kez bunu öğretti, gösterdi, anlattı. Bana da umut oldular farkında olmadan.
Böyle güzel kalplere…
Yine ve daima !
İyi ki…
Yüreğim var^^