Üzüntü belki doğru kelime değildir ama üzüntüye yakın bir his söz konusu oluyor, Burukluk gibi: 2-3 yaşlarındaki çocukların masumiyetinin bana garip bir tesiri oluyor. Yalan nedir bilmiyorlar, gülüşleri içten, ağlamaları içten, sevgileri içten, hayalleri içten. "beni seviyor musun" diye soruyorum, "çok seviyorum" deyip sarılıyor. Gel seninle oyun oynayalım diyor, bir tane küçücük oyuncakla mutlu oluyor.
İçime bir hüzün çöküyor nedense böyle anlarda. Sebebini bilmiyorum.