bu itirafımı en yakınım dediklerim bile bilmez, nedeni; bir inandırıcılıktan uzak olması, iki ezikliğimi bir kez daha gözler önüne sermesi.
üniversitede olduğum zamanlar bende ağır bir travma yaratan aşk üçgeninden yeni çıkmış ve arkadaşsız kalmıştım. psikoloğum ve bölüm başkanı dahil herkes bana bir sevgili bulmamı tavsiye ediyordu. bende bunların bir bildiği vardır deyip karşımdaki insanı rahatsız etmeyecek şekilde flörtleşmeye çalışıyordum. günlerden bir gün birisi ile kahve içme durumuna kadar geldik, güzel bir mekanda buluştuk, içeceklerimizi söyledik. konu konuyu açtı ve bir şekilde "sevgi" teması üzerinde konuşmaya başladık hatta bir süre sonra ben adeta söylev moduna geçtim ve kız sadece dinleyici moduna geçti. gece güzel bir şekilde bitti. aradan 4-5 gün kadar geçti, bu süre zarfında hiç konuşmadık, ona mesaj attım yine böyle güzel güzel konuşuyoruz derken yeni bir ilişkisi olduğunu öğrendim. Bu daha önce başıma gelmişti, benim için normal bir durumdu normal olmayan ise "ya bbs iyiki varsın ve iyi ki senle beraber o kahveyi içmişiz, sayende onun beni ne kadar sevdiğini ve benim de onu ne kadar sevdiğimi fark ettim"... sonrası bende yok, yani var da hatırlamak istemiyorum. resmen kendim için yaptığım asfalt yoldan başka birisi 340 ile radara girdi.
peki bu itirafı neden bugün yapıyorum, evleniyorlarmış istanbul'a düğüne çağırıyorlar beni. :')
iyice romantik komedi filmlerindeki iyi niyetli ama kimsenin bakmadığı ezik yan rol karakterlere bağladım anasını satayım. bu... bu nasıl bir durum, nasıl bir kader. bu... bu ne kadar saçma... ulan cümleyi tamamlayacak kelimeleri bulamıyorum sinirden.