her zaman fotografik bir sahiciliği olmayan büyülü gerçekçilik, birinci dünya savaşından sonra muğlak düşüncelere ve ayrıntılara yer veren bir sanat stili olarak gelişti.
büyülü gerçekçilik, alman izlenimciliğinin ardından oluşmaya başladı, ancak birbiriyle bağlantılı sanatçıların olduğu bir grup yoktu; önce avrupa'da, daha sonra amerika kıtasında gelişen, yavaş ilerleyen bir fikirdi. derinlerinde yatan duygulara odaklanarak temsili bir resim stili olarak gelişti; gizemli ve beklenmeyen düşünceleri gizleyen fantezi unsurlarıyla karıştırılmış, oldukça sıradan görünen sahnelerden oluşuyordu.
resimler genellikle parlak renklerle yapılıyor bazen de tuhaf ve esrarengiz ruh hallerini yansıtıyordu. büyülü gerçekçilik, dışavurumculukta olduğu gibi duyguları inceledi, ancak tam tersi bir şekilde, soyutlamalardan ve biçim bozmalardan uzak durdu. büyülü gerçekçilik terimi ilk kez, yazar franz roh tarafından 1925'de mannheim'deki bir sergideki “die neue sachlichkeit” (yeni nesnellik) başlıklı bazı resimleri tanımlamak için kullanılmıştı.
gerçek dünyayı açıkça temsil etseler de bu resimlerin hepsi tam da gerçek gibi değillerdi, bazıları oldukça naif bir stile sahipti. öte yandan hepsi karmaşık ayrıntılara sahipti.
büyülü gerçekçiler, herhangi bir manifesto ya da organize bir grup olmadan, bağımsız çalıştılar.