bu başlık kişiye özel bir başlıktır
-
bazıları hala ilkokuldaki gibi saç çekerek sevmeye çalışıyor.
bazıları lisedeki gibi küçük intikamların peşinde.
bazıları hala kendini bulamamış.
bazıları ise hiç var olmamış.
Bazıları adeta bir kara delik.
Bazıları danışıklı dövüşünün tam ortasında.
Bazılarının iç sesi bile susmuş.
Bazılarının ruhu bile yok.
çocuk ruhlu kalmak böyle bir şey değil.
birçok insanı sevmiyorum muhtemelen onlar da beni sevmiyor.
Sevmek için çabaladığım çoğu insan hayal kırıklığından öteye gitmedi.
daha küçük olduğum yaşlarda buna çok üzülürdüm, şimdi ne kadar az insan severse kendimi o kadar doğru görüyorum.
sevmediğim kadar sevilmediğimin de gayet bilincindeyim ve bu bana uzun zamandır sadece huzurlu hissettiriyor.
Anlaşılmıyorum ahh onlar anlamıyorlar gibi cümlelerim yok. Açık açık söylenen her bir cümlenin farkındalar bence sadece yanımda olmak istemiyorlar, elini tutup yola devam etmesini sağlamak istedikleri kişi ben değilim, hepsi bu. Evet.
Yakın bir zamanda içimdeki birçok şeyi “doğru” olduğunu düşündüğüm için “doğru” zannettiğim birkaç insana anlattım. Farklı olacağını sanmıştım.
İnsanların egosu, kibirleri, kendini beğenmişlikleri ve dünyanın bilmem kaçıncı harikası olduğunu düşünmeleri hiç değişmiyor maalesef.
Herkes kendince haklı evet. Hı hım. Çok haklısınız. Her biriniz !
Ne demiş şair ?
“Hiçbirinizle dövüşemem, siz ne derseniz deyiniz”
Yani sessiz ve sakince alttan alındığınız zaman siz haklı olmuyorsunuz; sadece çabalara değmiyor bazen, o yüzden susuyor insan. Üzerinize alınmayınız. O kadar önemli değilsiniz kendi küçük dünyanız dışında.
Ve eklemiş şair, evet “benim dengemi bozmayınız”
Çünkü benim size yüreğim yok.