bu başlık kişiye özel bir başlıktır
-
Size şimdi birkaç saat önce yaşadığım müthiş olayı anlatacağım. Çıktık evden. alınması gereken şeyler, gidilmesi gereken yerler vardı. Arabayı yokuşa park edip girdik bir yere. çıkmamıza yakın, gözüme bir şey ilişti. Aylardır aklımda olan, fiyatı sürekli arttığı için kafamda beklemeye alıp ertelediğim bir şey. Düşündüm, düşündüm, düşündüm... sonra dedim ki “işte fırsat bu fırsat! Hem... hak ettim ki zaten.” ama nasıl heyecanlıyım, dokunmaya kıyamıyorum, gözümü üstünden ayırmıyorum falan. Neyse, kasaya geçtik, ödeyeceğiz. Arkada kalmış biraz, ödemeyi yaptıktan sonra, kasiyer hanımefendiye, ürünü geçirip geçirmediğini sordum. O da, fark etmediğini söyledi. Aaa dedim, olur mu? Bu da var. Ekleyin lütfen.
Sanırım bu, evrenin ilk uyarısıydı.
Çıktık, ön koltuğa koydum onu. Sabit şekilde duruyordu. Başka bir yerde daha işimiz vardı, binmeden onu halletmeye gidip döndük. Ön kapıyı açtıktan sonra, aldıklarımızın oraya sığmayacağını fark ederek arka tarafa yöneldim. Onları da halledip öne doğru yürümeye başlamıştım ki arabadan bir şeyin düştüğünü gördüm. Yokuştayız demiştim, hatırladınız mı? Aynen. Düşen şey oydu. Yokuş dediğim de cadde bu arada, vızır vızır arabalar geçiyor. 'Ne kadar ileri gidebilir ki' diye düşünüp peşinden giderken arabalardan biri, üzerinden geçmek suretiyle ezdi onu. Canını verirken çıkardığı ses hâlâ kulaklarımda. Bu dünyadan ayrılışını seyretmek zorunda kaldım; en acısı da olmayabilecekken olmuş olmasıydı. Belki kurtarabilirdim, ama başaramadım... ona sahip olduğuma, daha doğrusu 'hak ettiğime' birlikte olduğumuz üç dakika boyunca zihnen çok inanmıştım. Haliyle suratım asıldı hemen. Yanımdakiler, tekrar gidip almayı teklif etti. Yok, dedim. Hiçbiri onun gibi olmayacak artık.
Hadi parası bir yana, yerine gelen, yaşadığım hayal kırıklığını atlatmamı sağlayacak mı? Hayır... Sağlayamaz...
Böyle, sadece çok istemiştim ya. Ne bileyim, iyi gidiyor gibiydi her şey. Bu, evrenin bana “yok canım, senin vaktin gelmedi henüz.” deyişi miydi yoksa? Sanırım öyleydi.
Neyse, öyle işte. Üzüldük.