leibniz'e göre zaman geçmiş ve geleceği bağlaması zorunlu olan sonlu varlıkların ardışıklığı kavramasının bir yoludur. bu yüzden newtoncu mutlak zaman anlayışını reddeder ve zamanın, şeylerin varoluşu için olmazsa olmaz bir koşulu olması fikrine katılmaz (yaratımın meydana gelişi için mutlak zamanın gerekliliğine dair bir neden yoktur). ona göre varoluş için belirli bir zaman dilimine değil bir nedene ihtiyaç vardır. böyle bakıldığında eş zamanlı olmayan iki şey arasında öncelik ve sonralık, bir nedene bağlı olarak ortaya çıkar: bir durum diğer bir durumun nedeni (önce) ve bir başka durumun ise sonucudur (sonra). nedeni zamanın önüne koyan ve zamanı varlık için sine qua non şart olmaktan çıkaran leibniz için zaman bu durumda şeylere bağımlı bir olgudur. bu noktada varlıktan ve dolayısıyla olaylardan bağımsız olmayan zaman fikri, ardışıklığın ilişkilendirilmesi noktasında sadece bir ideal olarak işler.
Ps: @kendime notlar yayını sırasında gerçekleşen sataşma, beni bu girdiyi bırakmaya teşvik etmiştir.*