Annemi 5 ay önce kaybettim ve bu onsuz geçirdiğim özel günlerden sadece bir tanesi. Bugün dikkatli olalım, hassas olalım gibi bir çok yazı okudum, mesaj gördüm. Bilmiyordum nasıl bir duyguydu, annemin sağlığında ben de hassas ve anlayışlı yaklaşırdım bu güne özel. Şu an bakıyorum sağda solda fotoğraf paylaşılıyor, hediyeler, öpüşmeler çok güzel, sonra kendime bakıyorum, boş oturma odasına bakıyorum, annemin oturduğu koltuğa bakıyorum hepsi artık boş. Bugün için özel bir hassasiyet göstermek, annesi olmayanları anlayalım demek gibi bomboş.
İnsanlar hayatta iken annelerinin kıymetini bilsinler istiyorum sadece. O fotoğrafları bugüne özel paylaşmasınlar, 1 günlük sevgi ile hediye alıp annemi en çok ben seviyorum yarışına girmesinler istiyorum. unutmayın sevgi fiziksel değildir. Geçtiğimiz yıllara baktığımda özellikle son 1 yıl olmak üzere annemi fiziksel değil de ruhtan, içten, kalpten sevdiğim için o kadar mutluyum ki, şu an burada olsa dünyaları versem yerine dolduramam o sevgimi.
Dediğim gibi kıymetini bilin. sofraya tuzsuz gelen yemekten, dağınık odanızda eşyanızın kaybolmasından, sizi ansızın arayıp hal hatır sorup darlamasından, kaç yaşınızda olursanız olun size çocuk muamelesi yapmasından bıkmadan usanmadan kıymetini bilin ve sevin ama bir gün değil her gün. O gün geldiğinde bir telefon konuşması ile 57 saniyeye sığdırıyorlar o koca yaşantınızı, anılarınızı, annenizi. O günden sonra her gün anneler günü olsa, benim annem olmadıktan sonra ne yapayım diyorsunuz.
