bazı insanların var olduğunu iddia ettiği yaratıcı güç. allah, evren, kainat artık adına ne derseniz.
bu klasik tanımın ardından şunu söyleyebilirim ki faturayı kendisine kesmek, sorumluluğu kendisine atmak konusunda inanan inanmayan fark etmeden iki kesim de son derece başarılı.
yeri geliyor kişisel meseleler oluyor bunlar. başarıyı tanrı'dan, zenginliği tanrı'dan istiyoruz; sözlü olarak. bundan daha önce de bahsetmiştim, bir şey için verilen emek zaten o şeyin duasıdır bana göre. hiçbir çaba sarf etmeden sözlü olarak bir şeyler istemek samimiyetsiz ve anlamsız geliyor. bu yeri geldiğinde bir vicdan rahatlatma olurken yeri geldiğinde de "bak o kadar dua ediyorum neden kabul olmuyor yoksa tanrı yok mu?"ya varıyor. ikisi de kişinin vicdanıyla ilgili meseleler, kimseye kalkıp da neden şuna inanıyorsun neden buna inanmıyorsun demeyeceğim elbette. ama böyle yanlış anlaşılan şeylerden dolayı olup bitenleri izlemekten bile yoruldum.
kişisel olan kısımları geçtim, bahsettiğim şey toplumsal bir boyuta ulaşıyor. inandığını söyleyen insanlardan "allah olmayanlara da versin" "allah x'e yardım etsin" tanrı'nın olmadığını söyleyen insanlardan da "tanrı olsaydı bu kadar kötülük olur muydu, bu kadar kişi aç kalır mıydı"yı duymaktan bıktım gerçekten.
yardım etmek, iyilik yapmak, tanrı'nın değil insanların görevidir. keşke bunda anlaşabilsek.
bu dünya bu haldeyse bizim yüzümüzden. başka hiçbir kimsenin, şeyin, gücün falan yüzünden değil. bu sorumluluğu üstlenmeden de herhangi bir sorunu çözebileceğimizi düşünmüyorum.
