Düşünüldüğü zaman bu ülkede farkındalık yaratabilmek adına kampanya yapılması gereken o kadar çok konu, icraat adı altında o kadar çok katliam var ki insan hangi birisine üzüleceğini, hangi birisine isyan edeceğini şaşırıyor gerçekten.
Hani dostoyevski der ya : "Acınacak yanımız, bu olayların artık bizi dehşete düşürmemesidir.." diye. Gerçekten trajik doğruluğu olan bir gerçek. Sanırım toplum olarak her şeye o kadar alıştık, kanıksadık, normalleştirdik ki, her geçen gün üzerine eklenen katliamlar serisine ses çıkarmamayı olağan bir durum ve tavır haline getirdik.
türkiye'de kadın olmak gibi başlıklara her zaman argüman olarak "türkiye' de 'ne' olmak kolay ki?" şeklinde itiraz ederim ya; bu yorumumun gerçekçiliği ile her gün farklı şekilde yüzleşmekten, 'demiştim' demekten utanıyorum.
Farklı platformlarda birçok yorum okuyorum; son yıllarda türeyen bir söylem var, bilirsiniz : "su veren itfaiyenin hortumunu sikeyim." şeklinde. Tamam, svihs diyelim ve kenara çekilelim; neden ? çünkü o coğrafyanın insanı, iktidardaki partiye oy vermişler ve şartsız koşulsuz, düşünmeden desteklemişler. İyi güzel de İnsanların politik tercihlerinin bedelini neden 'ağaçlar' , 'kuşlar', 'böcekler' ödemek zorunda ?
Tamam, katılıyorum; bence de dolaylı olarak da olsa her kim ki bu katliamların içerisinde pay sahibi ise su vermeyelim; hatta verenin hortumunu da sikelim, okey. Ama bunu doğaya yapamayız, yapmamalıyız, utanmalıyız, bir şey yapmalıyız.
İnsanlara değil, gerçek dostumuz doğaya su verelim.
