bu başlık kişiye özel bir başlıktır
-
çok küçük yaşlarda kreşe başladım, yaş demişim pardon aylarda...
iki çalışan ebeveyn ile biraz böyle başlıyor hayat, evet.
şikayetçi miyim ?
pek değilim aslında.
olabildiğim halimi sanırım o dönemlerde buldum.
çok küçük yaşlarda anneannem ile tanıştım.
benim için birçok insanın ötesinde bir yeri oldu her zaman.
neredeyse kendimi bildim bileli demeyeceğim bilmediğim zamanlarım bile ona dair.
yıllar zor.
yıllar acımasız.
yıllar gerçekten çok hoyrat.
alzheimer başlangıcı sırasında lisedeydim, o zamanlar 85 yaşında falandı.
hala kendi yemeğini, temizliğini yapabilen eski topraklardandı, evet.
kapısız evlerde asker eşini beklerken hastalıktan kaybettiği çocuklarına üzülmeyi çoktan bırakmıştı.
çok güçlüydü.
benim gözümde her zaman en güçlü oydu. hala o.
arkadaşlarıyla saatlerce kağıt oyunları oynardık.
nane likörlerimizi kahvelerimizi içer keyif yapardık.
çocukluğum, ergenliğim, gençliğim böyle bir kadının kollarında böyle muazzam arkadaş ortamında geçti evet.
biraz huysuzlanmaya başladı zamanla.
hastalığı ilerledi tabii.
şaşırmadım.
çok ilerledi...
çok...
çok...
çok...
ve gerçekten çok.
beni hiç unutmadı.
hiç kötü hatırlamadı.
annemi ve kardeşlerini yani öz çocuklarını hatırlayamayan alzheimer hastası kadın (dayımlar çok takıldı bu duruma cidden) beni hiç unutmadı.
tüm kuzenlerim, kendi çocukları, ailesi, kardeşleri, herkes...
beni hiç unutmadı...
ben de unutmadım.
ne mümkün ?
namümkün !
suyu sevmemeye başladı son zamanlarında.
alzheimer sürecinde sık görülür.
çok ısrar ederdim, gel hadi yıkanalım diye.
"ölünce yıkarsın" derdi.
kalbime hançer saplardı da, kızamazdım.
sonra bir gün kötüleşti.
olmuş yaş 95...
böyle söyleyince çoğu insan "eeh artık zamanı" diyor.
neyin zamanı ?
ayrılığın zamanı mı var ?
kim belirliyor ?
ya ben doyamadıysam ?
acildeydik, herkes dağıldı bir kenara, herkes kötü, herkes harap, herkes bitkin...
yoğun bakım !!!
herkes bir tarafa bayılmış...
kedi tuttu elinde gözyaşlarını saklayıp, götürdü oradan oraya.
ben çok korkarım mr'a girmekten, o da korkardı, rica ettik, yarım içerde onun tamamı girdik, el ele...
elimi öyle sıkmış ki bu süreçte günlerce morluğu geçmedi.
keşke hala kalsa izi...
yoğun bakımda 10 gün civarında kaldı, her gün gittim.
her gün belli izinler, belli zamanlar, elbette kurallar.
annem ve kardeşleri beni düşünüp bahanelerle girdirmediler içeri beni.
sonra...
yok sonrası.
sonrasında yıkadım.
söz verdim sonuçta.
yıkadım...
gözümün önünde her hali.
o hali.
her hali.
çok özledim.
bazen çok özlerim.
bazen daha çok özlerim.
20'lerin başında yaşadım bunları, 20'lerin sonunda acısı taze.
hala özlüyorum.
şarkılarını.
sarılmalarını.
şakalarını.
kimseyi tanımamasını, beni unutmamasını.
kahkahalarımızı.
söylenir mi ? anlatır mı ?
her şeyini ulan ! her şeyini...
neyse...
çok kullanırdı işte kızınca ya da sevmediklerine "benim sana yüreğim yok" diye.
benim sana yüreğim var.
sonsuza dek...
huysuz ve tatlı kadın
elbet bir gün buluşacağız
edit: hiçbir yazımı bu şekilde editlemedim ama meh veren kişi ya da eksileyen kişi, amaç ne ya ? gerçekten soruyorum.
lanet olası çok özgür bir platformdasınız diye insanların acılarıyla bile uğraşabileceğinizi ve bunun çok normal olduğunu mu düşünüyorsunuz ?
eksileyin, mehleyin...
umarım böyle acılar tatmazsınız sayın mehleyen ve eksiyelen yazar.
umarım.
hayat zor, biz buradayız.
yıllar sonra anlatabildim evet hafifledim.
beğen diye anlatmadım merak etme.
derdim en beğenilenlere girmek olsa bambaşka şeyler yazardım, şüphen olmasın.
neyin beğenileceğini neyin eksileneceğini bilecek kadar sözlük yazarlığı yaptım emin ol.
neyse.
beğenmediğin, mehlediğin şeyler kişisel başlıktaki duygular.
lanet olsun, hiçbir zaman kızmadım bunlar bile eksilendiğinde ama buna bile lafınız varsa, kendi kötümserliğinizde boğulun ! lütfen.
saygılar...