bu başlık kişiye özel bir başlıktır
-
insanlar bana baktıklarında mutlu görünüyorum ama bu doğru değil.
acılar bedenime artık sığmıyor gibi, tüm sistemlerimi ele geçirip nefes almamı bile engelliyorlar bazen.
bazen ciğerlerimi tazeleyebileceğim tek bir nefes ya da düşünebileceğim tek bir zaman oluyor.
işte tam da bu yüzden yüreğim kalmamıştır...
acıları sahiplenmek çözüm mü ?
yoksa duvarları sağlamlaştırmaya yönelik bir hamle mi sadece ?
yeni normaller mi edinmek lazım ?
yeni düzenler, yeni yükler, yeni gözyaşları ve yeni kahkahalar çözüm mü ?
artık taşma noktasında birçok soyut karmaşanın yansımaları vücudumda.
taşsalar rahatlayacak mıyım sahi ?
yoksa azalarak onlarla yok mu olacağım ?
bilmek istiyor muyum ?
hayır.
sadece yorganın içinde kendime yeni bir kozmik zaman/mekan olgusu arıyorum.
evet.
yüreğim yok.
az önce kara deliğe attım.