bu başlık kişiye özel bir başlıktır
-
pandemiden yavaş yavaş etkilenmeye başladım galiba. gerçi annemin yanında kalmamdan kaynaklanıyor olabilir. annem aşı olmayı reddediyor. hiç evden çıkmıyorum zaten dese de, orada burada pazarda, avm’de fink atmayı pek seviyor. neyse ki artık istanbul’da değil de, bedava otobüse binme keyfi bitti. ilginç aslında cahil bir kadın da değil, türk standartlarına göre modern ama bu aralar biraz sapıttı. gerçi hangimiz sapıtmadık ki? az sonra bana erkek doktor bakmasın, dünya düz diyollar kıvamına gelecek diye endişeleniyorum.
geçen gün rüyamda yağmurlu bir günde bir yere gidiyorum. hatta istanbul’dayım galiba çünkü karşıya, anadolu yakasına metroyla geçmişim, dönüşüm rush hour’a denk gelecek, içim sıkılıyor. kalsam mı bu yakada, kuzenime gitsem mi diye düşünürken birdenbire yüzümde maske olmadığını fark ediyorum ve paniğe kapılıyorum. eyvah, metroya maskesiz binmişim diyorum. yağmur iyice bastırıyor, taksiye mi binsem acaba diyorum ve daha da geriliyorum çünkü taksiler benim için pandemiden önce de büyük riskti. yıllarca önce bir taksiciden domuz gribi kapmıştım, hastanelik olmuştum. o yüzden oldum olası gerilirim taksilerde.
neyse, şimdi maskesiz metroya bindiğim için çok dertleniyorum, nasıl yaptım bu salaklığı, neden kimse durdurmadı, “kesin kapmışımdır, eve bu hâlde gidemem, anneme bulaştırırsam ya?” diye. içim sıkılıyor.
ne o, beynimiz dinlenecek uykuda değil mi? yalan vallahi. gündüz yorulduğumdan daha fazla yoruluyorum uykumda. beni kim dövdü gece diye uyanıyorum genelde.
bu arada falcıya gidiyordum rüyamda, ne alakaysa. falcıyı ararken klasik İngiliz mobilyaları satan bir mağazaya giriyorum yağmurdan kaçmak için. çaktırmamaya çalışıyorum falcı aradığımı. adres soruyorum. sonra da vazgeçiyorum gitmekten.
ne diyecekti acaba merak ediyorum şimdi. rüyanda gördüğün falcının söyledikleri tutar mı ki acaba? *
sormayın, beynimde hakikaten çok acayip şeyler dönüyor.