bu başlık kişiye özel bir başlıktır
-
bazı konularda problem bende mi yoksa direkt problem miyim diye düşünüyorum bu aralar.
sevdiğim insanlara gösterdiğim tahammülün %1'ini eh işte tanıdıklara falan göstermem hiçbir zaman.
çevremdeki istisnasız herkes aileden yakın arkadaşa kadar tahammül konusunda çok daha başka bir görüşe sahip.
mesela benim sevdiğim insanlar dışında kimseye yüreğim yok.
ama onlarda durum çok farklı; sevdikleri insanların daha anlayışlı olması gerektiğini düşünerek istedikleri her şeyi çat çat pata küte güm güm söylerken eh işte tanıdıkları insanları "kırmamak" adına sözlerini sakınabiliyorlar. onlara gülümseyebiliyorlar bir şeylerden haz almasalar bile, alttan alabiliyorlar, siz aynı davranışları sergilediğinizde iki dakika tahammülü olmayan sevdikleriniz diğerlerine saatlerce katlanabiliyor.
çok ilginç.
benim sevdiğim insanlar dışında kimseye yüreğim yok gerçekten.
sevdiklerimi alttan alamadıktan ve onları mutlu eden şeylere katlanamadıktan* sonra dünya yanmış yanmamış; çiçekler açmış açmamış; mevsimler değişmiş değişmemiş; gün aymış aymamış; hayat iyiymiş kötüymüş pek de bir önemi yok benim için.
işin kötü tarafı bu değer yargılarına bile kızamayacak kadar yüreğinizin olması bu insanlara.
ufacık şeylerle mutlu olabilecekken karşınızdakini düşünmek adına yeri geldiğinde enerjinizi, kahkahalarınızı ya da neşenizi bile kendi içinizde yaşamaya karar verdiğiniz halde onların bu davranışlarını görüp önce şaşırıp sonra bu ufacık şeylerden büyük hüzünler yaşamanız içinizde; ne tuhaf ve acı.
anlatsanız muhtemelen anlayamazlar.
muhtemelen dünyanın en mükemmel sorusu gelir karşınıza "buna mı üzüldün ?" ya da "bunun nesi sorun ki ?" ya da "ne alakası var ya" gibi...
neyse.
belki onların da yüreği yoktur.
en azından bana...
durum sadece bundan ibaret bir şeydir.
evet !
yüreğimiz kalmamıştır^^