yaşamanın objektif olarak genel geçer amacı yoktur. birilerinin yaşamaya sübjektif anlam yüklemesi ya da kendine birtakım sübjektif amaçlar edinmesi de bu durumu değiştirmez.
şahsen sübjektif olarak da herhangi bir amaç bulabilmiş değilim. esasen bundan bir şikayetim de yok. nedense bunları dile getirince depresif zannediliyorum; ama depresyonun kıyısından bile geçmişliğim yoktur. ben biraz meraktan,** daha çok da annem üzülmesin diye yaşıyorum. o arada da olabildiği kadar, işte yemektir, sekstir, eğlenmeye çalışıyorum. ateistim, dünyaya herhangi bir ulvi güç tarafından gönderildiğime inanmıyorum. new age saçmalıkları var ya hani karmalar, kozmik ıvır zıvırlar, astroloji vs, onların tamamını da zavallıca, hafif de geri zekalıca buluyorum.* derin anlam arayışları vs bana göre değil. yaşamak için pek neden gerekmiyor bana, var olmuşum işte bir şekilde. özgür bir iradem olduğunu bile sanmıyorum. sadece dna'mın kodunda yazılanı yaşıyorum.* çok geçmeden de yok olacağım zaten. o zamana kadar en büyük amacım da dopamini köklemek.
özetle, sonsuz sayılabilecek kadar uzun bir zaman diliminde küçücük bir süre var olup sonra yok olacağız, hiç var olmamışız gibi olacak, koca evrende bir osuruk bile değiliz;* şuncacık var oluş için tatava yapmak gereksiz geliyor.