annemin son kez üzerinde uzandığı kanepesine oturdum. ne ayaklarımı uzatabildim ne de sırtımı yaslayabildim. ellerimi bacaklarımın arasına sıkıştırıp iki büklüm oturdum. iş dönüşlerinde alışkın olduğum her şey gitti. ne televizyon gürültüsü, ne "hoş geldin kızım" diyen sesi, ne mutfakta yanan ışık, ne elini yıkamadan hemen yanına gidip "nasıl geçti bugün anne?" diye konuşmak hiç biri kalmadı. kapıyı ne zaman açsam hep karanlık bir koridor önümde uzanan. sessizlik hiç geçmeyen.
boğazımdan geçmeyen hıçkırığı nereye koyacağımı bilemeden söylenecekleri yutup yutup bakıyorum duvarlara. eksildim, daha da eksiğim artık...