Çoğu şey içimi burkuyor artık, özellikle son yaşananlar. Bu kadar baskı, bu kadar sindirme çabası, geleceği için ümitsizleşen bir yığın insan, bir tarafta emek verenler haktan hukuktan adaletten şaşmayanlar, bir tarafta bütün alçaklıkları meşrulaştırıp her şeye rağmen mağdur olduklarını dile getirenler, alçaklar, namussuzlar ortalık yangın yeriyken şiddetten, kandan, huzursuzluktan beslenip ellerini ovuşturarak işin kaymağını yiyenler. Yitip giden hayvanlar, insanlar, çaresiz kadınlar, kalbi kırılan hayattan koparılan çocuklar, çiftçiler, ağaçlar... omuzlarıma bunların ağırlığı biniyor, vicdanım sızlıyor, gözlerim doluyor.
Benim geleceğe dair hiçbir umudum yok, içimden nefes almak gelmiyor gerçi şu an tek yapabildiğim bu. Kocaman fakat bomboş bir nefes.. alıyorum, veriyorum, yeniliyorum her seferinde.
Mutsuz ve umutsuzum.