bende etkisini gün içinde "oh" , geceleri ise "ah" dedirterek gösteren hede. duygusal bir ilişki olarak ele aldığımda çoğu zaman kafamın ne kadar rahat olduğunu farkedip yalnızlığın (aslında yalnız kalabilmenin) büyük lütuf olduğunu düşünüyorum. fakat gün sonunda kimi zaman yaşanmış şeylerin güzel hatıraları aklıma geliyor ya da samimi şekilde sohbet edip o gün neler yaptığını dinlemek istediğim yeni birisini arıyorum. kısacası moğollar'ın dediği gibi "günaydın, akşamın iyi olsun diyen biri olmalı" moduna geçiyorum ister istemez.* sonra da o anda çaresi olmayan bu düşünceyi arka plana atıp yatarak bu döngüyü devam ettiriyorum kendimce.
fakat ne olursa olsun her insan hayatının bir döneminde yaşıyor bu yalnızlık durumunu. kimisi gündelik hayatın akışına yedirip sorun etmezken kimisi ise hayattaki yegane amacını yalnız kalmamak olarak belirleyip çırpınıyor kendi dünyasında. halbuki mutluluk sonsuz olmadığı gibi mutsuzluk da sonsuz değil. bunu gözden kaçırıyor çoğu kişi. özetleyecek olursak; insan hayata karşı olumlu yaklaşımını kaybetmemeyi denemeli sürekli. yalnızlıktan delirdiğini düşünecek olduğunda dahi umutsuzluğa düşmemeli, olay "amaaan bu da geçer" diyebilmekte bitiyor sanki.
