bu başlık kişiye özel bir başlıktır
-
Somut bir bedendeki en soyut yansımayım şu sıralar.
Beynim aslında burada ama dokunamadığım ve bir kenara bırakamadığın tüm düşünceler fiziksel olarak canımı acıtıyor artık.
Canım hiç böyle yanmamıştı.
Acıyı hiç böyle tatmamıştım.
Kendime bu denli hiç uzaklaşmamıştım.
ve bu kadar varken hiç bu kadar yok olmamıştım.
Zihnimden dökülenler hiç bu kadar ayaklarıma batmamış, hiç bu kadar çelme takmamıştı.
Yansımalar hiç bu kadar net olmamıştı.
Dokunduğum şeylerse hiç bu kadar sahte hissettirmemişti.
Kavramların karmaşasında hiç bu denli açılmamıştım.
Boğulmaktansa hiç bu kadar haz almamıştım.
Beynim akışkanmış da ona uygun bir kap bulmaya zorlanıyormuş gibi hissediyorum.
Aklımda bu kadar şeyi bu zamana kadar nasıl tutmuşum şaşırıyorum.
Kimseyle konuşmadan saatlerce zihnimi bir yere aktarmak istiyorum kelimenin tam ve en gerçek anlamıyla.
Beynimi alıp bir kenara bırakıp bir süre sükunet ve huzur içerisinde aptalca gülümsemek arzusu...
Sanırım bu benim bu hayattaki en büyük cezam bu.
Bu kafaya sahip olup da kimseyle paylaşamamak benim tek gerçeğim ve aynı zamanda lanetim.
Gerçekten gülerken gözlerimizden gelen yaşlar kadar net.
dengesi bozulmuş bir martı gibi aç hissediyorum kendimi.
Tam hedefine yaklaşacakken kırık kanadıyla sendeleyen ve asla onu yakalayamayacak olan.
Bazen parmaklarım beynimin hızına yetişemiyor.
ve kendi sesimi duyduğum anlarda da o ses susuyor.
Bazı şeyler içimde kalmak istiyor gibi.
şşt !
şşt...
Zorlama şimdi sırası değil...