niteliğini, yolunu ve amacını çoğu zaman biz belirleyemiyoruz belki ama hayatın koşturmacası sırtımıza umulmadık yorgunluklar yüklüyor. peşinde bile isteye heba olunan aşklar da buna dahil, verebilmek için sabahlanan dersler de. tüm bunlara karşılık insan bir an durup düşününce ve atfettiği kocaman anlamları yolunda paralandığı onca şeyde göremeyince çok güzel çöküyor omuzları. sonrası bitmeyecek arayışlar, insanın kendi kafasının içinde oradan oraya savrulmaları. diğer yandan da yaşananlara eskisi gibi bakamadan yaşamaya devam etmek, belki tahammül etmek.
"Bu vapuru kaçırırsam beni belki de cinnet basar" şiirin ilk dizesi. akıldaki şey karşıya varmak, özünde bir yere varmak. zamanında ve zamana yetişmek.
sonra ortalarda bir yerde artık vapurdan vazgeçilmiş, aslında vazgeçmek değil ama vapurdayken sadece karşı kıyı düşünülmüyor artık: "nabzımı bulmalıyım nerede bulacaksam".
en son da hayata dönülüyor yine: "yetişmem gerek yazgıma" ama hemen ardından ekleniyor, anlıyoruz ki hayat onu yaşamaktan ibaret değildir artık "tutmam gerek, sormam gerek, bilmem gerek"
bana anımsattıkları ve düşündürdükleri böyle; ilk an çok garip gelen ama ardından fazlasıyla benimsenen, sebeplerinden de sonuçlarından da kaçılamayan bir farkındalık. güzel şiir.
#######
Bu vapuru kaçırırsam beni belki de cinnet basar
belki kanser olurum bu yıl sınıfta kalırsam
nöbette uyursam eğer kitaplarımı yakarlar
etimde şirpençe çıkar bu kızı alamazsam
bu işi bitiremezsem şehirden beni kovarlar
izin kağıdım yanar konuşacak olursam
bu senet bankalar kapanmadan
ruhumun rengini kapatmayacak olursa
ölür kuyuya düşen çocuk
çocuğun mercan saati çatlar mutlaka
koşup haber vermeliyim
yetkili memura
bahar geliyor, ilerliyor yeminler
alnımı kapıp getirmeliyim
denizi karşılamaya
kırlangıcın kanadındaki kezzap
leylakta sıkışan buhar için
nabzımı bulmalıyım nerede bulacaksam
nabzımı çünkü ben kasadan fiş alarak
yağmuru, selvileri zor durumda bıraktım
benim yongalarımdan yapıldı bu çelenkler
ben papatyaları şımartmadım diye oldu
Mata Hari'ler casus, Al Capone'lar gangster
inmem gerek gözbebeklerimin altına
beynimin ortasına büzülmeliyim
genşeyip kımıldayabilirim oradan sonra
dum di dum
duridum dubida
kendi kalbimle zamanım arasındaki sarkaç
püskürtüyor beni dünyaya
bırakıyorum zerreciklerime kadar emsin beni
Atlantik ve Pasifik ve beş kıta
koşmam gerek
yetişmem gerek yazgıma
tutmam gerek, sormam gerek, bilmem gerek
esenlemem, kargışlamam, irkitmem gerek niçin
niçin, niçin, niçin
kuyuya düşen çocuk niçin ölmesin