kaygı, geçmişte insanlar için uyarlanabilir olan çok ilkel bir savunma mekanizmasının parçası olan ve bu nedenle evrimsel olarak sürdürülen fizyolojik bir aktivasyondur.
Temelde olan şu ki, bir tehdit karşısında vücudumuz bir savunma hazırlamak için harekete geçer. Homo sapiens'in geçmişinde, örneğin kaplan gibi bir tehdit karşısında eski insanların iki seçeneği vardır: kaçmak yahut saldırmak. çünkü kaygı ortaya çıktığında vücudumuz sadece iki olası yoldan yanıt vermeye hazırdır. kaçmak veya saldırmak eylemine bir dizi sempton da eşlik eder: artan kalp atış hızı ve periferik dolaşım (ellerin terlemesi), hiperventilasyon, kas gerginliği, hatta derealizasyon duyguları gibi bilişsel semptomlar ve duyarsızlaşma (her şeyin yavaşladığını ve "sanki bir filmmiş gibi" olduğunu görmek). Bu durum sürdürülürse, baş dönmesi hissi (esas olarak hiperventilasyondan kaynaklanır) ve göğüste gerginlik görülebilir.
O halde prensip olarak kaygı "kötü" değildir. Olumsuz yanları olsa da bizleri tehlikeye karşı uyarır ve pozisyon alır. ancak modern dünyada bu tür tehditlerle karşılaşmamız nadirdir. çünkü bugünün tehditleri daha semboliktir. örneğin, işimizi kaybedeceğimizden, partnerimizin bizi aldatacağından, partnerimiz tarafından terk edilmekten, hasta olmaktan, sevdiğimiz birinin öleceğinden, paramızı kaybedeceğimizden vs. gibi korkularımız var. Böylesine tehdit edici bir durumda kaygı mekanizmamız bir kaplanla veya bir düşmanla karşılaştığımızda olduğu gibi etkinleşiyor, çünkü bu etkinleştirme sahip olduğumuz tek savunma mekanizmasıdır ancak bu korkular karşısında bu mekanizmamız etkisini kaybedecektir. mekanizmamız bu türden durumlar karşısında vereceği yanıt iki türlüdür demiştik: saldır ya da kaç. bu olmadığında doğal olarak kaygı hissetmek bize çözüm sunmak yerine bizi huzursuz ve rahatsız eden, çözüm sunmayan bir şeye dönüşmüş oluyor.
işte bitmeyen bu kısır döngünün nedeni budur. hissettiğimiz tehditlere karşı gereken aksiyomu alamamak, bizleri sürekli bir şekilde hem tetikte kalmaya hem de huzursuz etmeye neden oluyor.