şimdi bu mecrada kim olduğumu, haliyle de zayıf olduğumu bilen bir hayli kişi var. onlardan küfür yemek pahasına yazıyorum bu girdiyi, düşünün ne biçim daraldım.
içimde bir şişman var. dışarıdan zayıf görünüyorum, ama ruhum, karakterim şişman. korkunç bir yeme isteğim ve iştahım var. hayatım bununla mücadele etmekle geçiyor. bir süre önce bir badimle muhabbeti olmuştu, "senin hiç bunalımın yok mu hayatta?" diye sormuştu da "yok yea ne bunalımım olcak" diye yavşak yavşak cevap vermiştim. nah yok bunalımım. aha bu var. her gün kendime on yüz bin milyon kere aynı soruyu soruyorum: "bunu* yesem mi yemesem mi?"
şimdi diyelim canım bir şey yemek istiyor -ki hep istiyor zaten- ama günlük kalorimin limitine yaklaşmışsam, takvimde o yemeği yiyebileceğim tarih belirliyorum. ciddi ciddi bu konuya tahsis edilmiş excel tablom var benim. "bak onu şimdi yeme, nabu takvime de yazıyorum, bak perşembe yiyeceksin allahın cezası, dur allah belanı vermesin yeme" tablosu adı da.
neden böyle, çünkü kilo vermek çok zor canına yanayım. daha kilo almama aşamasında sinir hastası kesilen şahsım bu karakterle kilo alsa nasıl verir hiç bilmiyorum.
oysa ne güzel arkadaşlarım var, önlerine üç lokma bir yiyecek gelir, didiklerler de didiklerler. nimet olm o, oynamayın günah diye müdahale ederim bir noktada, bunlar bir de yarısını yiyemez, tıkandım falan derler. aha işte bu uyuzlar, benim hayatta en çok kıskandığım insanlar oluyorlar.
zayıf olmak ve sağlıklı beslenmek bu kadar zor olmamalıydı.