depo edilmiş emek. yeterli olmak koşulu ile kendisi ile alamayacağınız bir iki istisna dışında hiçbir şey yok. bu istisnalar da tıp'ın yeteri kadar gelişmemiş olmasından kaynaklı. bahsetmeye çalıştığım şey ölüm ve tedavisi olmayan hastalıklar. çevremdeki bütün uyuyan fakirler sanki anlaşmış gibi hep aynı şeyleri tekrarlayıp duruyor. "para ile mutluluğu satın alamazsın", "sağlığın olmadıktan sonra para ne işe yarar", "parası olanlar da mutlu değil bakma sen", "karakterin bozulacaksa para gelmesin bırak" vs.. bir kısmı yerine göre doğru kabul edilebilir. Ancak bu durum paranın satın alma gücünü, herkesin bir bedelinin olduğunu ve bedeli ödenmediği için herkesin kendini namuslu, karakterli sandığı gerçeğini değiştirmiyor ki. paraya tapan birisi asla olmadım. para benim için hep araçtı ve araç olmaya da devam etmesini istiyorum. İstiyorum diyorum çünkü paranın beni değiştirmeyeceğini garanti edemem. illegal bir iş için bir limitimin olduğunu bilmek ürkütücü ancak o limiti ödeyecek birisinin olmaması da güzel. yukarıda bahsettiğim fakir insanlarla bu konuda asla tartışmaya girmiyorum çünkü gerçeklerin eziciliği karşısında o kadar zayıflar ki onların o hassas kalplerini kırmak benim gibi limiti ödenmemiş karakterli ve namuslu insanlara yakışmaz.