annenizin sizi dünyaya getirmesini sağlayan spermlerin sahibi insandır.
biyolojik yönü hariç, olunması zaman alan bir kişiliktir aslında. annelik doğuştan kadına verilmiş bir içgüdüdür ancak babalık öğrenilen bir şeydir sanki. hayatımdaki erkeklerin, dostlarımın, abimin, eşimin baba olmalarıyla kafamda iyice netleşen bir şey oldu bu. erkekler baba olmayı öğreniyor yavaşça, zira ilk etapta gerçekten hiçbir fikirleri olmuyor.
şu klişe, gözüne far gelen tavşan misali takılıyorlar ilk aylar.. her neyse sevgili dostlar, babamla ilgili bir anımla uzuyorum;
telefonun; salonun ortasında, dantelli örtülerin üzerinde durduğu dönemler. evde telefonun çalması bazen aynı anda tüm ahalinin koşturmasıyla neticeleniyor, zira evdeki en önemli aygıt. son derece dinamik yani. ama işte bizim gibi flört işlerine yeni başlamış ergenler için de bir sınav. herkesin ortasında sevgiliyle flörtleşmenin çılgın heyecanı...
işte neyse telefon çalar, babam açar:
-alo.
-iyi akşamlar, la campanella'yla görüşebilir miyim?
-kim arıyor?
-ben volkan.
-kimsin yavrum sen?
-sınıf arkadaşıyım.
-hangi sınıf çocuuum, okuldan mı, kurstan mı?
-hayırdır anket mi yapıyoruz?