dün bitirdiğimiz, içimizin sanki çok sevdiğimiz bir arkadaş grubumuzdan ayrı düşmüşüz gibi buruk kaldığı dizi. final bölümü lise mezuniyeti gibi bir hissiyat bıraktı, friends'teki karakterlere de bağlanmıştım, gilmore girls'tekilere de, hayatımda ilk kez arkadaşım gibi gördüğüm dizi karakterlerinden ayrılmıyorum yani ama ilk kez bu kadar buruldum, ne kadar da "gerçekten yaşamışlar" meğer.
sonra, dizi bitip de öylece buruk buruk otururken düşündüm, o ofiste çalışsaydım, hepsiyle arkadaş olsaydım muhtemelen en çok andy, phyllis ve ne yazık ki dwight ile yakın arkadaş olurdum, en iyi bunlarla geçinirdim. gönül cool çocuklarla aynı masada oturmayı, jim, pam, pete, erin ile falan takılmayı isterdi elbet ama oturup bir şeyler hakkında konuşabileceğim yegane karakter neredeyse dwight! bu bir rezalet gibi duruyor, aklı başında olan kim dwight'ın arkadaşı olur ki, ama bilim kurgu düşkünlüğü, heavy metal dinleyicisi olması, video oyunlar konusundaki zevki gibi hususlar göz önüne alınınca koskoca ofiste aynı zevklere sahip olduğumuz da bir dwight var, of. andy ile birlikte çift sesli şarkılar söyleyip armoniden armoniye koşarak, gitar, banço, mızıka falan çalarak epey vakit geçirebilirdim. phyllis de koskoca ofiste el işi hobisi olduğunu gördüğümüz tek karakter galiba, birbirimize el işi örnekleri verir, tatlı tatlı, kibar kibar sohbet ede ede beraber el işi yapabilir, kendimizce vahşi olduğunu düşündüğümüz yönlerimizden bahsederken utangaç utangaç gülerdik, canım phyllis. angela ile ise kediler konusundaki ortak sevgimiz bile bizi arkadaş yapamazdı, dwight'a bile varım ama angela'ya yokum, çünkü dwight itici bir karakter ama niyeti hep iyi, angela hem itici bir karakter, hem de kötü biri olarak yazılmış, angela bizimle oturamaz.