genellikle uzaktayken korkutucu görünen, içinde yaşamaya başlayınca bağımlılık yapan bir şehirdir derler. niyeyse bende bağımlılık yapmadı.
2000 ile 2004 yılları arasında 4 senemi geçirdim kendisinde. 2 sene şirinevler'de, 2 sene kavacık'ta. giderken korkmuştum açıkçası. tek başıma koca istanbul. kısa sürede alıştım. uyan, işe git, eve gel, yemek ye, oyun oyna, uyu. haftasonu bir yere gidebilirsen şanslısın.
sonra tekirdağ'a taşındım. işte o zaman anlıyorsun. ya düşün bir, her iki şehirde de 18:00'de işten çıkıyorsun. istanbul'da 18:30'a kadar servis kalkmıyor. 19:30'dan önce eve ulaşmak hayal. tekirdağ'da 18:00'de işten çıkıyorsun, 18:10'da yürüyerek eve ulaşmış oluyorsun. ya da sabahları. mesai her iki şehirde de 09:00'da başlıyor. istanbul'da saat 07:15'de servis bekliyorsun yolda 08:30 gibi servis iş yerine ulaşıyor. tekirdağ'da 08:30'da evden çıkıyorsun.
eziyettir istanbul. parası olup çalışmak zorunda olmayana iyi gelebilir. ama genel müdür bile olsan, çok para kazanıyor bile olsan, sana yaşayacak zaman bırakmadığı için eziyettir. çünkü sadece trafikte kaybettiğin zamanı dahi geri alabilecek bir para birimi ve miktarı yok.
