emrah apartmanında, 14 yaşındaki idil şirin, depremden 58 saat sonra yaralı olarak kurtarılırken, kardeşi 9 yaşındaki ipek'in melek olduğu haberi geldi.
abla; kardeşinin son anlarını, şok halinde anlattı; " benden su istedi, yüzü sıcacıktı, titremeye başladı, sonra ellerini ısırdı (kemirdi), yüzü birden buz gibi oldu"
"yüzü birden buz gibi oldu" sözünün ne anlama geldiğini, dinleyen herkes anladı. küçücük ipek'in son anları; o beton yığınlarının ağırlığı gibi çöktü üzerimize.
küçük ipek'e ve beton yığınları altında son nefesini veren tüm canlara, söyleyecek bir sözümüz, yerden kaldıracağımız bir başımız var mı? çürük binalara mahkum edilen, adeta kendi tabutlarına gönüllü yerleştirilen bu insanlara verecek bir cevabımız var mı?
sorumlular aranıp bulunacak mı?
bulunsa yargılanıp hesap sorulacak mı?
aynı acıların yaşanmaması için önlemler alınacak mı?
cevabımız muhtemelen hayır! daha önce olmadı bundan sonra da zor.
işte bu yüzden; ipek'in son nefesinde ablasından isteyip bulamadığı o suyu içerken utanacağız, her yudumu; kuruyan boğazımızı serinletirken, tüm benliğimizi ateş gibi kavuracak!
not: kategori doğa olayı olsa da gerçek türü; "cinayet"