dayatılan yaşantı, eğitilmiş köpekler ve doymak bilmez maymunlar. yaratılan sistemin sonuçları. sistem yaratılırken ve geliştirilirken hiç ses etmeyen insancıklar. belki de terslik bende diye düşündürürler, hatta kabul ettirirler. sonuçta yavuz çetin gibileri kaybeder, bir daha satılık gibi albümleri dinleyemezsin. biz dostu değildik, daha kötüsü dostluğunu da kaybedersin. sonra yine sistemin içinde kıvranmaya devam ederek ara sıra hatırlamak üzere dostunu da unutursun. uyumsuz olan yavuz çetin mi, sistemin kaosu mu? peki bu bazen görünür bazen görünmez kaosta uyumluluktan söz etmek mümkün mü? sanıyorum mümkün, kaosu sürdürmek üzere tasarlanmış bir uyumluluk. ancak buna uyum sağladığın müddetçe, diğer insani ne varsa onların içinde uyumsuzluğa sürükleniyorsun.
yaşamak istememekte haklı, gitmek de kendi kararıydı. belki de değildi, üzerinde oluşturulan psikolojinin emrivaki yaptığı da olur. farkındasınız ya da değilsiniz, hayvan olmayı emrediyorlar sürekli. olunuyor da. toplumun görüntüsü zihnime asla insan topluluğu olarak yansımıyor. örneğin haberlere biraz göz gezdirsem kafamın içine bir ağrı oturuyor. güven ortamı zaten yerle yeksan edilmiş, üzerinden geçiniyorlar. küçük zümreler büyük toplulukların kanını emiyor, hala ses yok seda yok. niye yaşamak istesindi, herkes konak olmayı kabul etmez öyle kolay kolay.
yavuz çetin'in zaten tedavi gördüğü, bunalımda olduğu üzerine yapılan, meseleyi meşrulaştırmaya çalışan yorumlar çok aşağılık. çünkü etkileşimsiz bir şey yok. mesela karbon diyoruz, yaşam faaliyetlerinin yapı taşlarından. oksijen keza öyle. biraraya getiriyorsun zehirliyor adamı. bir oksijenle daha birleşse bu sefer de bitkilere yaşam kaynağı oluyor. etkileşimsiz ve sonuçsuz ne var bilmiyorum. seçilim de yanlış işliyor artık. tarih, insanlık adına utanç verici olaylarla dolu. tekerrür ediyor.