Insan sosyal bir varlık. Yaşadığımız hayat akıp giderken biz bir sürü şeylerle karşılaşıyoruz; üzüntülerimiz, sevinçlerimiz, kızgınlıklarımız, kırgınlıklarımız, sevgilerimiz, nefretlerimiz. Bütün bunlar yaşamın bir parçası. Hayat her şeye rağmen devam ediyor. Bu akış hızlı bir şekilde gerçekleşirken kimi insanlar yorgun düşüp; kimi zaman yüklerini hafifletmek adına birileriyle bir şeyler paylaşmayı seçiyorlar. Doğruluğu yanlışlığı tartışılır ama benim tercihim paylaşmamaktan yana çünkü insanlar artık saf ve temiz değiller. Zaman geçti, insanlar değişti sanırım ya da bana öyle mi geliyor? Birilerine her kalbimi açtığımda o kalbim bir gün o açtığım yerden yara alıyor. Bu durum beni üzmekte, daha çok üzülmemek adına bir kaç zamandır üzüntülerimin üstüne güzel çiçekler sarıyorum ve iyileşmelerini bekliyorum. Biliyorum ki hayata yalnız geldim ve buradan yalnız gideceğim. Dertlerim benim, sevinçlerimde. Onları içimde sevgiyle muhafaza edip, mutlulukla kendi kendime iyileşmeyi öğrendim sanırım.
