Yalnız Plato Varlık'ı Oluştan ayırmak ve onu İdea'nın matematiksel çıkarımıyla özdeşleştirmek gibi büyük, garip bir hata yapmış görünüyor.
O zavallı adam hiçbir zaman kendi iç ışıklarıyla parlayan ve hepsi de kendilerine yüklenen önemin baskısı altında titreyen bir demet çiçek görmemiştir, hiçbir zaman algılamamıştır ki gül, iris ve karanfilin bu kadar yoğun biçimde vurguladıkları şey kendi olduklarından ne bir fazladır ne de bir eksik; fanilik aynı zamanda ebedi hayattır, daimi bir yok oluş, aynı zamanda saf varoluştur,bir anlar demetidir.
İçlerinde dile getirilemeyen, ancak bilinen bir paradoks nedeniyle bütün varoluşun ilahi kaynağının görülmesi gereken eşsiz parçacıklar toplamıdır;
demiştir Aldous Huxley. Ve sanki hiçlikte varlığı, varlıkta da hiçliği pek güzel anlatmıştır.
