bu konunun cok suistimal edildigini dusunuyorum. benim babam 90 yasinda ve dedem bundan 43 yil once 90 yasinda oldu. ve ben dedemin mezarini gayette rahat okuyorum. onun babasininkini okuyamiyorum. cunku mezari sinirlarimiz icinde degil. iki nesilde sinirlari degismis bir devletten bahsediyoruz. sadece alfabe degismedi. her sey degisti. sadece bu ulke icinde degil. tum dunyada bulunan ulkeler icin degisti. tum toplumlar icin degisti. ayrica alfabe bizim kendi alfabemiz bile degildi.
cok basit aslinda. artik degismesi gerekiyordu. isimize yaramiyordu. yeni kullanacagimiz alfabe daha cok isimize yarayacakti degistirdik. yine degisim gerekirse, yine degistirecegiz. daha once en az 6 defa degistirdik. ve degistirmiyecegimizin garantisi yok. ama asil bakmamiz gereken sey, dilimizi degistirmedik. hala turkce konusuyoruz. bakin cezayir'e, suriye'ye, irak'a, lubnan'a, misir'a hepsi kendi dillerini biraktilar. asimile oldular. siz onlarin hepsinin arap oldugunu zannediyor olabilirsiniz. ama oyle degiller. lubnanlilar fenikelilerin torunlari, antik misirlilar yok mu oldular? yoksa gittiler mi? hayir misirlilar onlarin torunlari.
uzatmaya gerek yok. turkler, iranlilar, afganlar, kurtler ve hintli muslumanlar olan pakistanlilar dillerini korudular. bu boyle bir sey, kimisi yok olup gider. kimisi donusur, bir seyler ekler ya da bir seyler siler ve hala orada kalir.