albert camus bir absürdisttir. absürdizm, kendisinin sisifos söyleni adlı denemesinde anlattığı gibi dünyayı anlamaya dayalı bir özlem ve bu özlemin karşılık bulmamasından kaynaklanan çelişkiden doğar. absürdizm, başkaldıran insan ve sisifos söyleni adlı denemelerinde kendisinin de belirttiği gibi daha önceden ortaya çıkmış bir felsefi akımdır. örneğin dostoyevski'nin ivan karamazov adlı karakteri üzerinde çok durur, çünkü camus onu bir absürdist olarak tanımlar ve inceler.
sartre gibi ateist varoluşçular evrenin içsel, yani yaratılıştan gelen bir anlamı olduğunu reddederler. kierkegaard gibi deist varoluşçular ise, evrenin içsel bir anlamı olabileceği konusuna şüpheli yaklaşırlar. bununla birlikte böyle bir anlamın olduğuna inanılması gerektiğini düşünürler. işte camus gibi düşünürleri varoluşçulardan ayıran temel ayrımlardan birisi buradadır: camus, böyle bir anlamın olduğunu yadsımamakla birlikte, bu anlamın insanlar tarafından anlaşılamayacağını savunur. yani ona göre insan, bu yolda sisifos adlı kral kadar çaresizdir.
varoluşçulukla absürdizm arasındaki ikinci önemli ayrım ise evrenin içsel ve dışsal bir anlamının olup olmadığını araştırmanın niteliği konusundadır. varoluşçular bu konudaki arayışı anlamsız bulurken, albert camus bu arayışı adeta kutsar. yani, elimizdeki tek değerli şeyin "arayış" olduğunu söyler. ve işte bu bağlamda da onun için mitolojide geçen kral sisifos önemli ve üzerinde durulması gereken bir karakterdir. "taşın her defasında tekrar yere düşeceğini bilerek de olsa, o taşı tepelere doğru çıkarmaya gayret etmek, büyük bir anlam taşımaktır" der camus. işte bu ona göre yaşamaktır.
benim hep söylediğim gibi, "bir anlamı olması gerektiğini düşünmek bile anlamsız olabiliyorken, o sanatsal gökyüzünde olağanüstü görkemleriyle parlayan yıldızlar tanrı'nın bize sarhoşken yaptığı tatsız bir şakadan mı ibaret?" diye sormaktır absürdizm. gerçeğe duyulan özlemin, teknik ve ilmi bütün arayışlarda bulunamamasıdır. ve albert camus bunu işlemiş, bunu anlatmıştır. anlayana...