bu başlık kişiye özel bir başlıktır
-
buraya hep karanlık, karmaşık şeyler yazmayayım diye düşünüyorum. dün, başıma bir olay geldi, bu garip olayı kime anlatsam hunharca güldürdüm, dayanamadım ben de güldüm, güldük işte. burada da dursun. belki canı sıkılan biri açıp okur ve iç sıkıntısı dağılır. * *
saat 13.00 - 14.00 arası öğle molası olduğu için çoğunlukla dışarı çıkıyorum. efendim, sahil kenarında bi bankta oturup gökyüzünü izlemek bile hoş geliyor. pineklemek istemediğim zamanlarda işlerimi hallediyorum. ama ne yapacağıma karar vermeden önce -istisnasız her öğle aramda- annemi arar, ne var ne yok diye iki lafın belini kırarız. * *
bu arada ek bilgi vereyim: doksanlarda zirve noktasına ulaşan * ev telefonu geleneği bizde hâlâ devam etmekte. ama o dönem telefonlarındaki antikalık şimdilerde yok. bizim telefon çok akıllı: arayan numarayı söyleyebiliyor. * * * * annem de bunun klasikliğine, sıradanlığına, sadeliğine alışmış olacak ki, kadına bir türlü cep telefonu alamıyoruz. "ben böyle mutluyum" diyor, başka bir şey demiyor. he bi de " dit dit çalar, ben uğraşamam, sıkılırım." diyor. burada laf bana geliyor sanırım. benim telefonuma laf söylerdi, sırf bu yüzden uzun yıllar telefonu sessizde kullanmışımdır. :d
durum böyle olunca annemi arayabildiğim, annemle konuşabildiğim tek iletişim cihazı; bizim nostaljik; ama bir o kadar akıllı ev telefonu. dün de öğle arasına çıkar çıkmaz telefona kulaklığı taktım, evi aradım. insan,kulaklıkla konuşurken sesleri daha net algılayabiliyor. telefon üç beş çaldı. iç sesim; annen bu kadar bekletmez seni bbo, dedi. en sonunda telefon açıldı.
"alo, anne." dedim. karşıdaki ses "efendim" dedi; ama oldukça donuk ve tereddütlü bir efendim deyişiydi bu. hissettim. "alo, anne ne yapıyorsun?" dedim. karşıdaki ses ; "sen kimi aramıştın kızım?" dedi. "ben annemi aramıştım" dedim. "annen kim evladım, sen kimin kızısın?" diyor, karşıdaki ses. ben, " nasıl yani , ama ben evi aradım, bu ses bi yerden tanık geliyor. tanıyorum ben sizi, ben bbo'yum. " dedim. karşıdaki ses ; " aaa kızım ben handan teyzen" dedi.
parantez açayım; handan teyze bu dünyada tanıdığım tanıyacağım en tatlı, en candan insanlardan biri. beni ne zaman görse "kızım nasılsın, kızım neler yapıyorsun, sizinkiler nasıl vs. muhabbetini sıkılmadan yapabildiğim bir insan. bi insanı öpmek bazen zulüm gelse de handan teyzenin o güzel yanaklarına bi tutam öpücük kondurabilirim galiba. cins bir insanın * kusursuz sevebileceği biri yani. parantezi kapatıyorum. *
telefonun ekranına bakıyorum, bizim numara; ama ses handan teyze'ye ait. iç sesim; aaa handan teyze bize gelmiş ve bizim aradığımızı öğrenince sesimizi duymak istemiş, dedi. ben sevinçle : "aaa handan teyze, inan ki çok sevindim, hoş geldin, evde değilim ama evdeymişim gibi çok sevindim. iyi oturmalar falan" dedim.
kadın gülerek, " kızım sen bizim evi aradın." dedi. "nasıl yani!? sen bizde değil misin handan teyze." dedim. "yok" dedi. "eee ben seni nasıl aradım ki?" dedim. "yanlış tuşladın demek" dedi. "yoooo handan teyze, imkansız; numara kayıtlı" dedim. o, kendi numarasını söyledi; ben bizim numarayı söyledim benziyor; ama ben evi aradım . şoku atlatınca kahkahalarla gülmeye başladık. hâl hatır sorduktan sonra telefonu kapattık. ben tekrar evi aradım. baktım, yine handan teyze, "HANDAN teyze bu işte bir tuhaflık var. üçüncü kez arayacağım, eğer sen çıkarsan kusuruma bakma.biz annemle her öğle arası konuşuyoruz, aramayınca bazen merak ediyor." dedim. "tamam kızım hiç problem değil, anneciğin merak ederse ben ulaşmaya çalışayım, istersen size gideyim." dedi. "yok handan teyze, zahmet olmasın"dedim. neyse efendim üçüncü kez handan teyze çıkınca durumun vahimliğini anladık.
ben bi ihtimal abim evdedir diye abimi aradım, yaşadıklarımı anlattım. abim de "saçmalama kızım, olur mu öyle şey?" dedi. "abi valla öyle, istersen dene" dedim. abim de evi aramış, handan teyze çıkmış. abim bbo haklısın demek için tekrar aradı. :D ne yapacağız şimdi falan diye düşünürken tek çözüm türk telekomu aramak olduğunu söyledim. hatta yan komşu da annemi aramış, yine handan teyze çıkmış.
akşam eve gittiğimde annemle bu durumu konuşup baya güldük. gün içinde annemle konuşmamış olmanın burukluğu da vardı. kendimi yalnız hissettim.
bugün sabahtan telefonum çalıyor, baktım annem. aha olmuş dedim. telefonu açtım annem "alo , handan teyze mi?" diyor. güldük tabii. içim rahatladı.
dün handan teyze günüydü galiba. o zaman teşekkürüm handan teyze'ye. *
bu arada evrenin bana vermek istediği mesajı çözmeye çalışıyorum. allahtan handan teyze çıktı, ya sevmediğim biri çıksaydı...