erozyona uğramış bir kavram. ayıbı ne toplum, ne din, ne de başka bir şey belirliyor. ayıbı belirleyen insanın ta kendisi. toplumsal ahlak kavramı çürümeye yüz tutmuşken, ayıbın bundan nasibini almaması mümkün değildi.
bakın az önce bir videoya denk geldim. 73 yaşında bir ahmak, bir kadın tarafından köpekleri beslemeye geldiği sırada 2 yavrulu bir köpeğe tecavüz ederken yakalanmış. kadın adamı deşifre ederken, adam "ayıp değil mi senin bu yaptığın?" diyor. elinde de donu. ekşiye baktım başlığı açılmış, oraya yönlendireceğim bakmak isteyenleri.
neresinden tutarsan tut elinde kalır. ayıp savaşları almış başını giderken toplumun barındırdığı bu utanç verici adamların varlığını sürdürmek için oksijen tüketmesi ayıp bence. bu ayıplar cezasız kalırken, ceza verme yetkisini elinde bulunduranların kendi perspektiflerinden ayıp olan şeylere ağır cezalar vermeleri çürümeyi hızlandıran detayların başı.
bu çürümenin baş müsebbibi küçük yerlerin, küçük dünyalarına sığdırdıkları ayıpların toplum genelinde tutulmuş, kabul görmüş olması.
köyden şehire devam eden bu macerada, en üst mevkilere kadar sirayet eden bu yapı, yeni ayıpları millete hap gibi yutturarak içten zehirliyor. ayıp ayıbı doğuruyor, kişi zehrini diğerlerinin üzerine kusuyor. toplum etkileşimi kişiden aldığı ayıbı genele yaymayı bir görev haline getiriyor.
atasözünde geçen öğrenmemek ayıbı çok fazla şeyi kapsadığından, ayıpların en büyüğü.