bugüne kadar ne zaman aradıysam bu merkezlerde çalışan insanların yaptıkları işe saygı duymuştum. sorunum çözülsün ya da çözülmesin "kolay gelsin" demeyi hiç eksik etmemiştim çünkü günde kaç insanla konuştuklarını, kaçından azar işittiklerini bilemezdim. bugün bu saygım kaça katlandı bilmiyorum. bu kadar zor bir iş olacağını hiç tahmin etmemiştim. aynı anda 4-5 ekran arasında geçiş yapmaya çalışmak, bir yandan müşteriyi dinlemek ve çözüm bulmaya çalışmak... dünyanın en zor işi değil belki ama zor.
1 saatlik deneyimimde 5 çağrı alıp kimseye yardım edememiş olmam beni yordu bugün. kötü konuşan insanlar da oldu, hiçbir şey yapamamış olmama rağmen yine bozuntuya vermeyen de oldu. müşterilerin bana sesini yükseltmesi değil asıl kötü hissettiğim konu. görevimi yapamamış olmak ya da yardım edememiş olmak. bu histen nefret ediyorum. işe yeni başladım bahanesinin arkasına sığınmadım, bence sığınamam da zaten. öyle ya da böyle bir sorumluluk yüklenmişti üstüme ve ben altından kalkamadım.
aşırı kötü bir tepkiyle karşılaşmamış olsam da çağrı merkezi çalışanlarının robot olmadığını unutmayın diye not düşmek isterim buraya.
