açık konuşmak gerekirse, bu tarz başlıklara yazmaktan biraz çekiniyorum. bunun sebebi de birinin çıkıp "sanki sen çok biliyon!" dese haklı sayılabilecek olması. çünkü çocuğum yok ve büyütmek, bakmak nasıl bir histir bu konuda bir fikir sahibi de değilim. ama bazen öyle aileler görüyorum ki, artık dayanamıyorum.
-öncelikle; bu çocuğun anlık gidip gelecek bir şey olmadığının, bir ömür boyunca sizinle olacağının ve özellikle belli bir yaşa kadar üstünüzdeki sorumluluğun gittikçe artacağının bilincinde olmak gerek. o yüzden bu sorumluluğu alamıyorsanız, yapmayın.
-çocuk sizin elinize düşen masum ve hiçbir kötülük bulundurmayan, küçücük bir şey. ne öğreniyorsa, ne yapıyorsa sizden görüyor. en basitinden, ilk çocuklar bazen "anne" "baba" demeden önce annesinin babasının adlarıyla seslenir, öyle görmüştür çünkü. bu başlı başına inanılmaz büyük bir yük. bu yükü kaldıramıyorsanız yapmayın.
-o çocuğun sizden başka kimsesi olmadığını unutmayın. sizin yaşınızda ve sizinle aynı şartlarda olan birine edemeyeceğiniz lafları ona da edemezsiniz. uyarmak/kızmak farklı bir şeydir rencide etmek farklı bir şeydir. o çocuğun sizden küçük olmasından ve hiçbir yere gidememesinden faydalanmayın. çocuk istismarı sadece çocuğu dövmek ve/veya ondan cinsel olarak faydalanmak değildir.
-çocuğunuzu dövmeyin. az önce dediğim gibi, onun sizden küçük olmasından ve başka bir yere gidemiyor olmasından yararlanmayın.
-lütfen onla ilgilenin. ilgi bir çocuk için en iyi ilaçlardan, en iyi gıdalardan biridir. sizden göreceği birkaç tebessüm, sizden gelen birkaç tatlı söz onun dünyasını güzelleştirmeye çoğu zaman yeter. bir çocuğu mutlu etmek, dünyadaki en kolay şeylerden biridir aslında. beklemediği bir zamanda ceketinizin cebinden çıkardınız küçük bir çikolata kadar kolay hem de.
-şımartmayın. tek çocuksa bile başkalarıyla nasıl yaşaması gerektiğini öğretin. dünyadaki tek çocuğun sizin çocuğunuz olmadığını unutmayın. paylaşmayı, nezaketi öğretin.
-biliyorum, bazen saatlerce ağlıyorlar. ama etrafımdan gördüğüm kadarıyla çocuğun her istediğini yapmak da en az hiçbir istediğini yapmamak kadar kötü.
-onu koruyun, ama bunu da abartmayın. erik erikson'ın öne sürdüğü psikososyal gelişim basamaklarının ilkidir güvene karşı güvensizlik. çocuk ikisini de sağlıklı bir biçimde öğrenebilmiş olmalıdır.
-en önemlilerinden biri olarak, o çocuğun da bir birey olduğunu ve kendi hayatını yaşayacağını aklınızdan çıkarmayın. büyürken/büyüdüğünde kendi hayallerinizi ona yüklemeyin. o ne olmak isterse onu destekleyeceğinizi söyleyin, yardımınızı esirgemeyin. kendi başaramadığınız şeyleri başarmak zorunda bırakmayın onu, aynı şekilde siz çok başarılıysanız da sizinle aynı şeyleri yapmak zorunda olmadığını da kabullenin.
yazılabilecek birsürü şey var elbette ama özetle, aslında tüm bunların özünde sevgi var. dünyadaki belki de her şey sevgiye muhtaçtır, en çok da çocuklar.