uzaktan eğitim sırasında online dersten atılan ilk öğrenci olarak tarihe geçmeme yardımcı olan; bu konuda desteğini hiç esirgemeyen, hep yanı başımda yere sağlam adımlarını basarak bu muhteşem “an”a adımı yazdıran canlı.
Ders uygulama olduğu için hem hocanın hem de öğrencilerin kamerası ve mikrofonları açıktı bu arada. *
Şöyle: bir komşumuz yavru köpek sahiplenmiş, şapşal şapşal ağlıyor diye bizim köpek delirdi duvar var bir de göremiyor ama orada bir şey ağlıyor ve merak ediyor onu diye dakikalarca havladı “hani nerede nerede bir şey var orada, bak bak bak bak bak bak bak baaaaaaaak, orada orada ne o ne o, gel bana göster onu gel gel gel gel gel gel gel gel geeeeeeeel” diye havladığına eminim ama kanıtlayamam.
İnsanlar ufaktan gülmeye başladılar, hayır köpek havlamasının nesi komik ki ? Normal bir şey bu işte. Neyse O kadar çok havladı ki; hoca en sonunda: “kedi sen bir git köpeğine bak herhalde bir sorun var” dedi “yok hocam o başka köpek gördü diye havlıyor, kedi zannediyor kendisini ehehe” dedim ortamı yumuşatayım diye böyle şirinlik falan yaparak fakat adam en sonunda dayanamadı tabii “kedicim konuştuğumu ben bile anlamıyorum sen nasıl anlayacaksın çık hadi git, bak. sonra geldiğinde de mikrofonunu ve kameranı kapat öyle dinle soru sormak istersen açarsın” dedi. Adam yüzümü bile görmek istemedi artık 20 dakika boyunca bu sese maruz kalınca. Hayır bizimki de bir havlıyor sanki gök yarılıyor. İnsanlar da haklı. *
Ben her şeyi kapatıp bahçeye indim, beni gördü o yöne çekiştirdi, gittik; kucağıma aldım “bak şurada işte ufaklık” dedim, yavruyla selamlaştık ve benim muhteşem dostum sustu en sonunda.
Geldikten sonra hocaya özet geçip bir daha havlamayacağını söylemek için mikrofonu falan açtığım sırada tekrar başladı ! * Ne diyeyim ? İyi ki var. İyi ki böyle tuhaf anılarımın sebebi.