aslında 1-2 yıldır falan hep gitmek isteyip de bir türlü gitmemin nasip olmadığı bir yerdi. bugün "dur lan gireyim şuraya" deyip daldım içeri. yalnız girişte oturan hanımı garson zannetmesem daha iyi olacaktı sanırım.* ne bileyim garson havası vardı kendisinde.
sahibi çok güler yüzle karşıladı beni. ben her cafe gibi önüme menü dayayacak diye beklerken benimle havadan sudan konuşmaya başladı. ben tabii bu tür şeylere alışık olmadığım için "neleriniz var?" deyip girdim konuya. biraz kabalık eder gibi oldu ama neyse...
sahibini çok sevdim buranın. ankara'da benimle zevkleri aynı olan tanıdığım ikinci kişi oldu (ilki keman hocam). barok müzik ve caz üzerine bolca sohbet ettik. ama keşke daha fazla zamanım olsaydı da sohbetin en koyu yerinde çıkıp gitmeseydim.
buradan başka cafe tanımıyorum artık. zira tam da hayalimdeki cafe konsepti.