Duyunca insanın içini ısıtan, söyleyince dizlerinin bağını çözen sihirli söz öbeği. Zamanın gerçekten yavaşladığı anların başında gelir bu iki kelime dudakların arasından süzülünce. Herkese söylenmez, herkesten duyulmaz. Adeta bir hazine gibi saklar herkes. Bu hazineyi alabilmek için yüreğine girmek gerekir her insanın. İşin tehlikeli yanı her hazinenin tuzakları veya bekçileri var. Bu engelleri aşıp yara almamak mümkün değil maalesef. Belki de o yaranın sıcaklığıydı kelebeklerin uçuşması.
Birisini sevmek zaman zaman çok kolay olabiliyor ancak onu kendi bahçemize davet ettikçe bir ağaç gibi her mevsim budamaya çalışıyoruz. Asla olduğu gibi sevemiyoruz karşımızdakini, olduğu gibi sevenler o hazineyi gerçekten hak edenlerdir belki de. Bu yüzdendir ki aslında insan kendine söz vermeli karşısındakini olduğu gibi sevmeye, ardından dökülmeli o iki güzel kelime.
İnsanın içini acıtan asıl konu ise bunu söylemeye veya duymaya hasret kalmak…