hayatımın hatırladığım ilk anı bu şarkıya ait sanırım. hayal meyal bir şeyler canlanıyor kafamda. 3 dost ailenin 6 çocuğu bilgisayarın başındayız. en küçükleri benim, en büyükleriyle de aramda 8 yaş var. ben seviyorum diye bilgisayardan bu şarkının açıldığını hatırlıyorum. sonrası çocuk bağrışmaları, zıplamalar ve eğlence... o an değilse bile sonrasında defalarca kez izlediğimi, dinlediğimi hatta "bir kadın çizeceksiiiin" diye bağıra bağıra dolandığımı bile hatırlıyorum. o günlerde ferman akgül karşıma çıkıp "ne kadar oldu bu hayata geleli? söyle!" diye bağırsa tek elimle yaşımı gösterebilirdim* şarkının sözleriyle gram ilişkim olmasa bile bir şekilde bağ kurmuşum. iyi ki de kurmuşum. her dinlediğimde çocukluğuma seyahat edebiliyorum böylece.
gittiğim ilk manga konserinde bu şarkının tam öncesinde ferman'ın dediklerini hatırladıkça, umut dolu bir hüzün kendine yer ediniyor içimde. "15 sene önce, ankara'da çok ufak bir stüdyoda başlamıştık şimdi dinleyeceğiniz parçaya. bu sahnenin yarısı kadar bile değildi. hayallerinizden vazgeçmeyin arkadaşlar, bir gün olacaktır mutlaka!"