bazen anlam veremediğim eylemdir.
yanlış anlaşılmasın, duanın güzel bir meditasyon olduğuna inanırım. bir tanrıya gerçekten inanmak ve ondan yardım istemek, ya da sadece konuşmak, bence insanın ruhunu besleyen şeylerden biridir.
anlam veremediğim, ya da sevmediğim, kısımsa farklı.
mesela tanrı zaten insanlardan ellerindeki malın fazlasını ihtiyacı olan insanlara vermesini bekliyor* , fakir birini doyurmak zenginlerin göreviyken "olmayanlara da ver" diye dua edilmesini sevmiyorum.
veya; bir şey için emek vermek yapılan en güzel duayken, verilen emektense edilen sözlü duaya daha çok anlam yüklemeyi sevmiyorum. hatta son derece mantıksız ve saçma buluyorum.
her şeyi tanrı'dan istemeyi de sevmiyorum, tanrı'dan her şeyi istemeyi de. bazen sadece elimizdekilere şükretmek için dua etmemiz gerektiğine inanıyorum hatta.
duanın sadece bir şeyler istemek olduğunu da düşünmüyorum yani. tanrı'yla insan arasındaki iletişim biçimi olarak düşünmeyi daha çok seviyorum.