Özellikle birine kırıldığında ya da kızdığında çok söylerdi bu cümleyi. Bazen de bir olaydan ya da konudan çok bunalıp, tahammülü kalmadığında “artık uzatmayalım” der gibi konuyu kapatmak amacıyla kullandığı da olurdu.
o zamanlar gülerek anlamlandırmaya çalışsam bile şimdi bakıyorum da ne derin anlamları varmış aslında. son zamanlarda bu cümleyi sık sık kullanmaya başladığımı fark ettim.
bence hem çok manidar hem de çok imalı; aslında çok soyut Ama bir o kadar somut bir cümle: